Σωστού θηλυκού εγκώμιον

Χάλια ο καιρός και σήμερα στην Λευκωσία.Κοντά στο τέλος κάθε καλοκαιριού μου λείπει αυτή η μουνταμάρα του χειμώνα.Λίγες μέρες όμως την απολαμβάνω και μετά θέλω το καλοκαίρι πίσω.Και θυμάμαι ιστορίες για να ξεχαστώ.....

Μάρτιος 06

Ξυπνώντας σήμερα , αρκετά πιο νωρίς από συνήθως , πρόσεξα πόσο ωραία μέρα ήταν. Έφτιαξα τον καφέ μου και αποφάσισα να κάτσω να τον πιω στον κήπο. Κάθισα άναψα τσιγάρο ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου και άρχισα να χαζεύω ένα περιοδικό που μόλις ήρθε με το ταχυδρομείο.
Και ξαφνικά την θυμήθηκα! Είχα να της δώσω σημασία καιρό, αλλά μπήκε στο μυαλό μου τόσο απότομα και χωρίς κανένα ιδιαίτερο ερέθισμα, εκτός ίσως από τη ζεστασιά που μου πρόσφερε απλόχερα ο ελεύθερος από σύννεφα ήλιος .
Τέλειωσα τον καφέ μου και σηκώθηκα. Έτρεξα πάνω ,άλλαξα ,ετοιμάστηκα ,και κατέβηκα κάτω. Βγαίνοντας από την μπροστινή πόρτα την είδα . Ήταν εκεί μπροστά μου και με περίμενε. Σαν να ήξερε ότι θα την έψαχνα. Δεν παραπονέθηκε, ούτε γκρίνιαξε ότι την παραμέλησα σχεδόν τρεις μήνες ,σαν να βρισκόμουν σε χειμερία νάρκη και με τις πρώτες αχτίδες ήλιου ξύπνησα και την θυμήθηκα.
Ένα τεράστιο V χαμόγελο με έκανε νιώσω πιο άνετα και να την πλησιάσω . Ήταν τόσο λαμπερή που καθρεφτιζόταν πάνω της όλη η ομορφιά της ηλιόλουστης αυτής μέρας και η αντανάκλαση του εαυτού μου στα μάτια της.
«-Πάμε βόλτα ;» της ψιθύρισα ,και την άγγιξα. Ένα γουργουρητό ευχαρίστησης βγήκε από μέσα της που αμέσως το μυαλό μου μετέφρασε σε : «Φυσικά, σου έχω αρνηθεί ποτέ κάτι;»
Όντως ποτέ δεν το έκανε. Ποτέ δεν μου παραπονέθηκε , ούτε που την παραμελώ ,όπως τότε που πήρα καινούργιο αυτοκίνητο και δεν της έδινα και πολύ σημασία αφού όλη μου την προσοχή την έδινα σε αυτό για καιρό.
Ούτε την άλλη φορά που την πήρα μόλις τελείωσε το μπάνιο της καθαρή και έτοιμη για έξω και ξεκινήσαμε να πάμε ταξιδάκι στην Πάφο αλλά κατά την διαδρομή είδα ένα χωματόδρομο που οδηγούσε σε κάτι καταπράσινα χωράφια.
Και άφησα το highway για να τα απολαύσω. Της άρεσε η άνεση του highway, δεν απολάμβανε τις ανωμαλίες ενός χωματόδρομου όσο ωραία και να ήταν τα φυσικά τοπία, άλλωστε από την μέρα που τη γνώρισα ήταν εμφανές ότι δεν ήταν και πολύ της φύσης και των χωραφιών. Πιο πολύ του ασφαλτοστρωμένου δρόμου και της άνεσης φαινόταν. Καλομαθημένη. Κι’ όμως δεν είπε όχι , ούτε καν παραπονέθηκε ότι θα λερωνόταν ,απλά έβγαλε και τότε, όπως και σήμερα εκείνο το γουργουρητό.... «Φυσικά, σου έχω αρνηθεί ποτέ κάτι;»
Δύσκολο σήμερα να βρεις θηλυκό που να μην παραπονιέται. Και να σου κάνει τα χατίρια έστω και αν δεν είναι του «στυλ» της.
Ωραία η βόλτα μας την απολαύσαμε και οι δύο. Σταματήσαμε και σε ένα παλιό καφενεδάκι, που φαινόταν σαν να ξεφύτρωσε στην μέση του πουθενά, για καφέ. Εμείς και ο καφετζής.
Δεν ήθελε να πιει κάτι, και φοβήθηκα μήπως άλλαξε από τον καιρό που είχα να την δω και έγινε ιδιότροπη. Καμία σχέση, απλά δεν είχε κάτι εκεί που να θέλει.
Στην επιστροφή σταματήσαμε σε ένα μίνι μάρκετ - πρατήριο βενζίνης . Εκεί βρήκε κάτι που προτιμούσε και ήπιε αποδεικνύοντας μου ότι δεν ήταν ιδιότροπη ,απλά ήθελε κάτι που δεν είχε το καφενεδάκι.
Φτάσαμε σπίτι.
Το σκέφτηκα καλά και της το υποσχέθηκα. Για τους επόμενους οχτώ τουλάχιστον μήνες δεν θα την παραμελήσω και όσο πιο πολύ χρόνο μπορώ θα τον περνώ μαζί της. Θα μπορούσε να παραπονεθεί για το χρονικό όριο που της έδωσα «- Γιατί οχτώ;»
Δεν το έκανε, δείχνοντας μου και πάλι πόσο μοναδική είναι.
Της αξίζει όλος ο χρόνος αλλά δεν θέλω να κάνω μακρυπρόθεσμα σχέδια, που ίσως δεν μπορέσω, έστω και άθελα μου να τηρήσω.

Όπως και να έρθουν τα πράγματα η απόλαυση της σημερινής μέρας οφείλεται σε αυτή και γι’ αυτό της αφιερώνω αυτό το κείμενο.

Το "θηλυκό":