Έχουμεν τον πιο παράφωνον Αρχιεπίσκοπον ever.
Καλά επειδή εν αρχιεπίσκοπος δικαιούται να ψάλλει τζιαι να αλλάσσει τες μελωδίες όπως τον βολεύκει;
Εν κάμνουν auditions;
Άρεσκεν μου τζιαι εμένα ένας "ύμνος", η μελωδία του Χριστός Ανέστη... εκατάστρεψεν μου την....
Όπως σε ούλλα τα "μεγάλα σχήματα" ο φίρμα τραουδιστής έσιει το μικρόφωνον του πιο δυνατά που τους "κατώττερους" έτσι τζιαι με την εψεσινήν λειτουργία όσο τζιαι αν επροσπαθήσαν οι άλλοι, που εψάλλαν πιο σωστά , εν εκαταφέραν να σώσουν την κατάστασην αφού το μικρόφωνον του προκαθήμενου ήταν ττάπο σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Εν έπρεπε να θεωρείται προσόν για την εκλογή Αρχιεπισκόπου το πόσο καλά ψάλλει;
Όϊ τίποτε άλλον αλλά αφού όποτε εν γιορτή το "πρόγραμμα" φκαίννει τζιαι στην τηληόραση....
Κυριακή, Απριλίου 27, 2008
Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008
Από οργάνωση σκίζουμε!
Ή
Τι ακριβώς θέλει από μας, το οργανωμένο μας σύστημα!
Καμιά φορά συμβαίνουν πράγματα που ενώ είναι ξεκάθαρο ότι κάτι δεν πάει καλά στον τρόπο που λειτουργούν συστήματα και καταστάσεις, σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πάει κάτι καλά με το μυαλό σου.
Σε πιάνουν εξ απροόπτου, σε στήνουν σε μια γωνιά μέσω χρονικού περιθωρίου και αδυνατείς να εξηγήσεις πως και γιατί αλλά και να κάνεις κάτι για να γλυτώσεις από κουφά και ευτράπελα.
Και εξηγούμαι...
Ώς "νυκτοβιος" κοιμάμαι αργά, άρα ξυπνώ μεσημέρι.
Το τελετουργικό του ξυπνήματος , εκτός απροόπτου, έχει ως εξής.
Άνοιγμα ματιών, μια ματιά στο ρολόϊ απέναντι από το κρεββάτι για επιβεβαίωση ότι το εφτάωρο τουλάχιστον ύπνου επετεύχθη.
Ανασήκωμα και τέντωμα, ενώ το μυαλό μισοξύπνιο κάνει μια προσπάθεια να ανακαλέσει ένα νοητό πρόγραμμα της ημέρας.
Επίσκεψη στην τουαλέτα για τις μετά τον ύπνο ανάγκες "download" και γενικής καθαριότητας προσώπου και στόματος.
Επίσκεψη στην κουζίνα όπου μπαίνει η καφετιέρα σε λειτουργία, και μέχρι να ετοιμαστεί ο καφές, επίσκεψη στο ταχυδρομικό κιβώτιο έξω από το σπίτι για έλεγχο τυχών επιστολών.Τέτοια ώρα ο ταχυδρόμος έχει ήδη περάσει. Γράμματα δεν στέλνει κανείς πλέον και το μόνο που βρίσκεται στο κουτί είναι λογαριασμοί και διαφημιστικά έντυπα τα οποία επιστρέφοντας στην κουζίνα για την παραλαβή του καφέ, καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων.
Με τον καφέ στο ένα χέρι και τους λογαριασμούς στο άλλο κατεύθυνση προς το γραφείο όπου το τελετουργικό τελειώνει μπροστά στο κομπιούτερ με το τσεκάρισμα για email και σερφάρισμα, μετα καφέ και τσιγάρου, σε αγαπημένες ιστοσελίδες εφημερίδων, μπλογκς και φόρουμ.
Σήμερα πριν ξεκινήσει το σερφάρισμα, μια ματιά στους λογαριασμούς, μήπως και βρίσκομαι σε κανένα deadline πληρωμής, με φέρνει αντιμέτωπο με ένα κλασσικό φάκελο με παραθυράκι από αυτόυς που χρησιμοποιούν τράπεζες, αρχή τηλεπικοινωνιών κ.λπ. χωρίς όμως καμία σημανση από τους γνωστούς οργανισμούς. Γυρίζοντας το από την πίσω πλευρά μια κακοπατημένη σφραγίδα μου αποκαλύπτει τον αποστολέα:
"Ουλαμός Εκτελέσεως Ενταλμάτων Λευκωσίας".
Λίγα λεπτά είναι αρκετά για να κάνω την ανάλυση μου, και να συνειδητοποιήσω ότι:
Οι μόνες και λίγες παρανομίες που έκανα ποτέ, ήταν τροχαίες.
Λίγα χιλιόμετρα παραπάνω, κάποιες φορές, και αυτά κατά λάθος, αφού γενικά δεν τρέχω.
Τελευταία φορά που μου έτυχε... πριν δύο χρόνια. Τέσσερα χιλιόμετρα πάνω από το επιτρεπτό, αλλά στην ουσία εικοσιτέσσερα αφού ήταν στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας Λεμεσού όπου μέχρι τα 120 είναι ανεκτό. Σε ανηφόρα και στις τέσσερις το πρωί.Πρόστιμο πληρώθηκε λίγες μέρες μετά.
Αμέλεια χρήσης κράνους κάποιες φορές... πάνε χρόνια να το κάνω και να με σταματήσουν - άρα καταγγείλουν. Τελευταία φορά που καταγγέλθηκα είναι τόσο παλιά που δεν την θυμάμαι.
Θυμάμαι όμως ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα υπέγραφα την κλήση ότι παραδέχομαι, μην τρέχω δικαστήρια και τρώω τις ώρες μου,για κάτι που, αφού έκανα και πιάστηκα πρέπει να πληρώσω.
Άσε που δεν υπάρχει και τρόπος να δικαιολογηθείς στο δικαστήριο όπως για παράδειγμα σε θέμα υπέρβασης ορίου ταχύτητας, που μπορείς να πεις έτρεχα για να πάρω την γυναίκα μου να γεννήσει ή είχα άρρωστο στο αμάξι και έτρεχα για το νοσοκομείο, και να ελπιζεις στην επειίκεια του δικαστή.
Τι να πεις;Πως θα χαλάσει το μαλλί σου άμα πατικωθεί μέσα στο κράνος. Ο δικαστής αν έχει αίσθηση του χιούμορ θα γελάσει αλλά να την γλυτώσεις αποκλείεται.
Γύρω στις δεκαπέντε μέρες μετά ερχόταν η "λυπητερή" την οποία έτρεχα να πληρώσω πρίν περάσουν οι λίγες μέρες της διορίας και διπλασιαστεί το ποσό,όπως προειδοποιούσε η υποσημείωση πάνω της.
Τελευταία φορά που με σταμάτησε αστυνομία..
Πριν δύο περίπου βδομάδες στην παλιά Λευκωσία για άλκοτεστ.
- Άδεια παρακαλώ!
Την δίνω.
- Κύριε Αντώνυμε ήπιαμε τίποτε;
- Δύο μπύρες
- Σίγουρα δύο;
- Αν ήθελα έλεγα καθόλου αλλά για να λέω δύο σημαίνει τις ήπια.
- Ρωτώ επειδή τυγχαίνει να μας πουν δύο και να γράψει 70. Να φυσήξουμε;
- Φυσικά.
....
- Τί δείχνει;
- Μηδέν.Να πάς στο καλό.
Γενικά τα τελευταία 2 χρόνια και μετά από τη τελευταία καταγγελία για ταχύτητα στο highway οι μόνες φορές που με σταμάτησαν ήταν με το αυτοκίνητο για άλκοτεστ και την έβγαζα πάντα καθαρή.
Ααα και μια φορά για γενικό έλεγχο στις 4 το πρωί, λόγω μάλλον εμφάνισης. Το μακρύ μαλλί, που ακόμα για κάποιους σημαίνει "αλητεία" - άρα ύποπτος, και η ώρα, βοήθησαν στην επιλογή μου για σταμάτημα και έλεγχο.
Όπου και πάλι, σαν νομοταγής πολίτης που είμαι, το μόνο που εισέπραξα ήταν ένα καληνύχτα.
Επίσης αφού έλειπα για εφτά χρόνια στην Αθήνα, ένα διάστημα αρκετά μεγάλο, είναι φύση αδύνατον να έχω καταγγελθεί εκείνη την εποχή, αφού τις λίγες μέρες που κατέβαινα Κύπρο, τα οχήματα μου ήταν σε "χειμερία νάρκη" άρα ανίκανα να με εξυπηρετήσουν, οπότε την αγγαρεία έκαναν διάφοροι φίλοι - οδηγοί...
Τι συμβαίνει λοιπόν;;
Η επιστολή έχει όψη κακής φωτοτυπίας. Η υπογραφή του υπεύθυνου είναι μεν μπλέ όπως και ο τίτλος του "υπαστυνόμος" από κάτω αλλά φαίνεται και αυτή σαν φωτοτυπημένη σφραγίδα.
Με κάνει να αναρωτιέμαι αν είναι όντως επίσημη και αληθινή ή κάποια φάρσα ή κομπίνα.
"Κύριο Αντώνυμο
Σας πληροφορώ ότι υπάρχει δικαστικό ένταλμα στο όνομα σας που εκδόθηκε από το επαρχιακό δικαστήριο Λευκωσίας για την πιο πάνω υπόθεση και πρέπει απαραίτητα να πληρώσετε το ποσό των 68,34 ευρώ
Λυπούμαι να σας πληροφορήσω ότι αν μέχρι την ../5/2008 δεν συμμορφωθείτε με την απόφαση αυτή του δικαστηρίου, για να πληρώσετε το πιό πάνω χρηματικό ποσό παρουσιάζοντας την ειδοποίηση αυτή, υπόκεισθε σε σύλληψη και φυλάκιση για περίοδο
0 χρόνων 0 μηνών 75 ημερών"
Φυλάκιση; Εν σοβαρομιλά το χαρτί. Καταρχήν η πιό πάνω υπόθεση ποιά είναι;
Έννεν καλό να ξέρω γιατί εννα πάω φυλακή αν δεν πληρώσω το ποσό που αναγράφεται;
Η όλη διαδικασία της ανάλυσης και της ανάγνωσης της επιστολής έχει βοηθήσει το μυαλό μου να έρθει σε εγρήγορση αν και ακόμα μια σύγχιση λόγω του περιεχομένου υπάρχει.
Τηλέφωνο γρήγορα πριν σχολάσουν, σκέφτομαι.
Μετά από 8-9 χτυπήματα, που με κάνουν να πιστέψω πως ίσως άργησα και σχόλασαν, σηκώνει το τηλέφωνο κάποιος, αρκετά ευγενικός ομολογουμένως, νεαρός.
- Γειά σας, έχω πάρει μια επιστολή από σας αλλά δεν λέει για ποιό λόγο καταγγέλλομαι και ...
- Πέστε μου τον αριθμο υπόθεσης που γράφει το χαρτί
- ταδε ταδε ταδε 35..
- Μισό λεπτό... εεε... εδώ έχω μέχρι το 33...
Ακούγεται να μιλά με κάποιους που βρίσκονται στο ίδιο γραφείο.
Η φωνή που του απαντά του υποδυκνείει που να ψάξει.Επανέρχεται σε μένα.
- Μάλιστα.. λοιπόν το βρήκα.Είναι μια υπόθεση του οχήματος με αριθμούς εγγραφής τάδε τάδε..
- Η μηχανή μου..η παλιά.. αυτή που πούλησα πριν χρόνια...
- Δεν λέει τι όχημα είναι, μόνο αριθμούς εγγραφής.
- Μάλιστα.. και για ποιό λόγο ακριβώς καταγγέλομαι;
- Εεε.. για κράνος...
- Δεν θυμάμαι να με έχουν σταματήσει καν με την μηχανή εδώ και πολλά χρόνια.Πόσο μάλλον να με έχουν καταγγείλει..
- Από ότι φαίνεται εδώ η καταγγελία έγινε στην Λεμεσό... Μένετε Λεμεσό;
- Όχι.Και πότε έγινε αυτό;
-Το .......1996!
- Τωρά σοβαρομιλάτε; Και τώρα αποφάσισαν να με ψάξουν να πληρώσω και αν δεν το κάνω να με βάλουν και φυλακή;;
- Τι να σας πώ....Ήταν στην Λεμεσό και τώρα μας ήρθε.
- Καταρχήν δεν διαγράφονται σε κάποια χρόνια τέτοια παραπτώματα; Εδώ από ότι άκουσα ακόμα και σοβαρά εγκλήματα όπως φόνοι παραγράφονται σε κάποιο χρονικό διάστημα πόσο μάλλον ένα τροχαίο παράπτωμα , και μάλιστα ένα από τα πιό "άκακα" αφού την δικιά μου ζωή θέτω στην ουσία σε κίνδυνο αν δεν φορέσω κράνος.
-Νομίζω αλλά εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι .Είμαστε πνιγμένοι...δεν ξέρω πως και πέρασαν τόσα χρόνια.Όπως σας είπα ήρθε τώρα από άλλη πόλη.
- Είστε πάντως οργανωμένοι.. από Λεμεσό Λευκωσία 12 χρόνια για ένα πρόστιμο για κράνος...
- Δεν ξέρω κύριε γιατί.. το ποσό ήταν πάντως 40 λίρες που μετράπηκε σε ευρώ και βγαίνει 68,34
-Αμ, έτσι πες μου, το ποσό είναι το σημαντικό... να χαίρομαι δηλαδή που δεν το στρογγυλοποίησαν και προς τα πάνω!
Τι ακριβώς θέλει από μας, το οργανωμένο μας σύστημα!
Καμιά φορά συμβαίνουν πράγματα που ενώ είναι ξεκάθαρο ότι κάτι δεν πάει καλά στον τρόπο που λειτουργούν συστήματα και καταστάσεις, σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πάει κάτι καλά με το μυαλό σου.
Σε πιάνουν εξ απροόπτου, σε στήνουν σε μια γωνιά μέσω χρονικού περιθωρίου και αδυνατείς να εξηγήσεις πως και γιατί αλλά και να κάνεις κάτι για να γλυτώσεις από κουφά και ευτράπελα.
Και εξηγούμαι...
Ώς "νυκτοβιος" κοιμάμαι αργά, άρα ξυπνώ μεσημέρι.
Το τελετουργικό του ξυπνήματος , εκτός απροόπτου, έχει ως εξής.
Άνοιγμα ματιών, μια ματιά στο ρολόϊ απέναντι από το κρεββάτι για επιβεβαίωση ότι το εφτάωρο τουλάχιστον ύπνου επετεύχθη.
Ανασήκωμα και τέντωμα, ενώ το μυαλό μισοξύπνιο κάνει μια προσπάθεια να ανακαλέσει ένα νοητό πρόγραμμα της ημέρας.
Επίσκεψη στην τουαλέτα για τις μετά τον ύπνο ανάγκες "download" και γενικής καθαριότητας προσώπου και στόματος.
Επίσκεψη στην κουζίνα όπου μπαίνει η καφετιέρα σε λειτουργία, και μέχρι να ετοιμαστεί ο καφές, επίσκεψη στο ταχυδρομικό κιβώτιο έξω από το σπίτι για έλεγχο τυχών επιστολών.Τέτοια ώρα ο ταχυδρόμος έχει ήδη περάσει. Γράμματα δεν στέλνει κανείς πλέον και το μόνο που βρίσκεται στο κουτί είναι λογαριασμοί και διαφημιστικά έντυπα τα οποία επιστρέφοντας στην κουζίνα για την παραλαβή του καφέ, καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων.
Με τον καφέ στο ένα χέρι και τους λογαριασμούς στο άλλο κατεύθυνση προς το γραφείο όπου το τελετουργικό τελειώνει μπροστά στο κομπιούτερ με το τσεκάρισμα για email και σερφάρισμα, μετα καφέ και τσιγάρου, σε αγαπημένες ιστοσελίδες εφημερίδων, μπλογκς και φόρουμ.
Σήμερα πριν ξεκινήσει το σερφάρισμα, μια ματιά στους λογαριασμούς, μήπως και βρίσκομαι σε κανένα deadline πληρωμής, με φέρνει αντιμέτωπο με ένα κλασσικό φάκελο με παραθυράκι από αυτόυς που χρησιμοποιούν τράπεζες, αρχή τηλεπικοινωνιών κ.λπ. χωρίς όμως καμία σημανση από τους γνωστούς οργανισμούς. Γυρίζοντας το από την πίσω πλευρά μια κακοπατημένη σφραγίδα μου αποκαλύπτει τον αποστολέα:
"Ουλαμός Εκτελέσεως Ενταλμάτων Λευκωσίας".
Λίγα λεπτά είναι αρκετά για να κάνω την ανάλυση μου, και να συνειδητοποιήσω ότι:
Οι μόνες και λίγες παρανομίες που έκανα ποτέ, ήταν τροχαίες.
Λίγα χιλιόμετρα παραπάνω, κάποιες φορές, και αυτά κατά λάθος, αφού γενικά δεν τρέχω.
Τελευταία φορά που μου έτυχε... πριν δύο χρόνια. Τέσσερα χιλιόμετρα πάνω από το επιτρεπτό, αλλά στην ουσία εικοσιτέσσερα αφού ήταν στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας Λεμεσού όπου μέχρι τα 120 είναι ανεκτό. Σε ανηφόρα και στις τέσσερις το πρωί.Πρόστιμο πληρώθηκε λίγες μέρες μετά.
Αμέλεια χρήσης κράνους κάποιες φορές... πάνε χρόνια να το κάνω και να με σταματήσουν - άρα καταγγείλουν. Τελευταία φορά που καταγγέλθηκα είναι τόσο παλιά που δεν την θυμάμαι.
Θυμάμαι όμως ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα υπέγραφα την κλήση ότι παραδέχομαι, μην τρέχω δικαστήρια και τρώω τις ώρες μου,για κάτι που, αφού έκανα και πιάστηκα πρέπει να πληρώσω.
Άσε που δεν υπάρχει και τρόπος να δικαιολογηθείς στο δικαστήριο όπως για παράδειγμα σε θέμα υπέρβασης ορίου ταχύτητας, που μπορείς να πεις έτρεχα για να πάρω την γυναίκα μου να γεννήσει ή είχα άρρωστο στο αμάξι και έτρεχα για το νοσοκομείο, και να ελπιζεις στην επειίκεια του δικαστή.
Τι να πεις;Πως θα χαλάσει το μαλλί σου άμα πατικωθεί μέσα στο κράνος. Ο δικαστής αν έχει αίσθηση του χιούμορ θα γελάσει αλλά να την γλυτώσεις αποκλείεται.
Γύρω στις δεκαπέντε μέρες μετά ερχόταν η "λυπητερή" την οποία έτρεχα να πληρώσω πρίν περάσουν οι λίγες μέρες της διορίας και διπλασιαστεί το ποσό,όπως προειδοποιούσε η υποσημείωση πάνω της.
Τελευταία φορά που με σταμάτησε αστυνομία..
Πριν δύο περίπου βδομάδες στην παλιά Λευκωσία για άλκοτεστ.
- Άδεια παρακαλώ!
Την δίνω.
- Κύριε Αντώνυμε ήπιαμε τίποτε;
- Δύο μπύρες
- Σίγουρα δύο;
- Αν ήθελα έλεγα καθόλου αλλά για να λέω δύο σημαίνει τις ήπια.
- Ρωτώ επειδή τυγχαίνει να μας πουν δύο και να γράψει 70. Να φυσήξουμε;
- Φυσικά.
....
- Τί δείχνει;
- Μηδέν.Να πάς στο καλό.
Γενικά τα τελευταία 2 χρόνια και μετά από τη τελευταία καταγγελία για ταχύτητα στο highway οι μόνες φορές που με σταμάτησαν ήταν με το αυτοκίνητο για άλκοτεστ και την έβγαζα πάντα καθαρή.
Ααα και μια φορά για γενικό έλεγχο στις 4 το πρωί, λόγω μάλλον εμφάνισης. Το μακρύ μαλλί, που ακόμα για κάποιους σημαίνει "αλητεία" - άρα ύποπτος, και η ώρα, βοήθησαν στην επιλογή μου για σταμάτημα και έλεγχο.
Όπου και πάλι, σαν νομοταγής πολίτης που είμαι, το μόνο που εισέπραξα ήταν ένα καληνύχτα.
Επίσης αφού έλειπα για εφτά χρόνια στην Αθήνα, ένα διάστημα αρκετά μεγάλο, είναι φύση αδύνατον να έχω καταγγελθεί εκείνη την εποχή, αφού τις λίγες μέρες που κατέβαινα Κύπρο, τα οχήματα μου ήταν σε "χειμερία νάρκη" άρα ανίκανα να με εξυπηρετήσουν, οπότε την αγγαρεία έκαναν διάφοροι φίλοι - οδηγοί...
Τι συμβαίνει λοιπόν;;
Η επιστολή έχει όψη κακής φωτοτυπίας. Η υπογραφή του υπεύθυνου είναι μεν μπλέ όπως και ο τίτλος του "υπαστυνόμος" από κάτω αλλά φαίνεται και αυτή σαν φωτοτυπημένη σφραγίδα.
Με κάνει να αναρωτιέμαι αν είναι όντως επίσημη και αληθινή ή κάποια φάρσα ή κομπίνα.
"Κύριο Αντώνυμο
Σας πληροφορώ ότι υπάρχει δικαστικό ένταλμα στο όνομα σας που εκδόθηκε από το επαρχιακό δικαστήριο Λευκωσίας για την πιο πάνω υπόθεση και πρέπει απαραίτητα να πληρώσετε το ποσό των 68,34 ευρώ
Λυπούμαι να σας πληροφορήσω ότι αν μέχρι την ../5/2008 δεν συμμορφωθείτε με την απόφαση αυτή του δικαστηρίου, για να πληρώσετε το πιό πάνω χρηματικό ποσό παρουσιάζοντας την ειδοποίηση αυτή, υπόκεισθε σε σύλληψη και φυλάκιση για περίοδο
0 χρόνων 0 μηνών 75 ημερών"
Φυλάκιση; Εν σοβαρομιλά το χαρτί. Καταρχήν η πιό πάνω υπόθεση ποιά είναι;
Έννεν καλό να ξέρω γιατί εννα πάω φυλακή αν δεν πληρώσω το ποσό που αναγράφεται;
Η όλη διαδικασία της ανάλυσης και της ανάγνωσης της επιστολής έχει βοηθήσει το μυαλό μου να έρθει σε εγρήγορση αν και ακόμα μια σύγχιση λόγω του περιεχομένου υπάρχει.
Τηλέφωνο γρήγορα πριν σχολάσουν, σκέφτομαι.
Μετά από 8-9 χτυπήματα, που με κάνουν να πιστέψω πως ίσως άργησα και σχόλασαν, σηκώνει το τηλέφωνο κάποιος, αρκετά ευγενικός ομολογουμένως, νεαρός.
- Γειά σας, έχω πάρει μια επιστολή από σας αλλά δεν λέει για ποιό λόγο καταγγέλλομαι και ...
- Πέστε μου τον αριθμο υπόθεσης που γράφει το χαρτί
- ταδε ταδε ταδε 35..
- Μισό λεπτό... εεε... εδώ έχω μέχρι το 33...
Ακούγεται να μιλά με κάποιους που βρίσκονται στο ίδιο γραφείο.
Η φωνή που του απαντά του υποδυκνείει που να ψάξει.Επανέρχεται σε μένα.
- Μάλιστα.. λοιπόν το βρήκα.Είναι μια υπόθεση του οχήματος με αριθμούς εγγραφής τάδε τάδε..
- Η μηχανή μου..η παλιά.. αυτή που πούλησα πριν χρόνια...
- Δεν λέει τι όχημα είναι, μόνο αριθμούς εγγραφής.
- Μάλιστα.. και για ποιό λόγο ακριβώς καταγγέλομαι;
- Εεε.. για κράνος...
- Δεν θυμάμαι να με έχουν σταματήσει καν με την μηχανή εδώ και πολλά χρόνια.Πόσο μάλλον να με έχουν καταγγείλει..
- Από ότι φαίνεται εδώ η καταγγελία έγινε στην Λεμεσό... Μένετε Λεμεσό;
- Όχι.Και πότε έγινε αυτό;
-Το .......1996!
- Τωρά σοβαρομιλάτε; Και τώρα αποφάσισαν να με ψάξουν να πληρώσω και αν δεν το κάνω να με βάλουν και φυλακή;;
- Τι να σας πώ....Ήταν στην Λεμεσό και τώρα μας ήρθε.
- Καταρχήν δεν διαγράφονται σε κάποια χρόνια τέτοια παραπτώματα; Εδώ από ότι άκουσα ακόμα και σοβαρά εγκλήματα όπως φόνοι παραγράφονται σε κάποιο χρονικό διάστημα πόσο μάλλον ένα τροχαίο παράπτωμα , και μάλιστα ένα από τα πιό "άκακα" αφού την δικιά μου ζωή θέτω στην ουσία σε κίνδυνο αν δεν φορέσω κράνος.
-Νομίζω αλλά εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι .Είμαστε πνιγμένοι...δεν ξέρω πως και πέρασαν τόσα χρόνια.Όπως σας είπα ήρθε τώρα από άλλη πόλη.
- Είστε πάντως οργανωμένοι.. από Λεμεσό Λευκωσία 12 χρόνια για ένα πρόστιμο για κράνος...
- Δεν ξέρω κύριε γιατί.. το ποσό ήταν πάντως 40 λίρες που μετράπηκε σε ευρώ και βγαίνει 68,34
-Αμ, έτσι πες μου, το ποσό είναι το σημαντικό... να χαίρομαι δηλαδή που δεν το στρογγυλοποίησαν και προς τα πάνω!
Δευτέρα, Μαρτίου 31, 2008
Ξεσσαλονίκη
Μέρος 2ο
Μετά από μια αρκετά καλή πτήση, το αεροπλάνο προσγειώνεται στο, γνωστό για τους ανέμους που το δέρνουν σχεδόν μονίμως, αεροδρόμιο Μακεδονία.Η κρασοκατάνυξη που ξεκίνησε στην αίθουσα επιβατών του αεροδρομίου Λάρνακας συνεχίστηκε, courtesy of cyprus airways, στο αεροπλάνο, έτσι η bumpy προσγείωση λόγω των ανέμων πέρασε ανώδυνα από το μυαλό μου.
Φάνηκε μάλλον να ήταν σχετικά "τρομακτική" για τους υπόλοιπους sober συνεπιβάτες, αφού με το που άγγιξαν οι τροχοί το έδαφος άρχισαν τα χειροκροτήματα, κάτι που είχα να δω από την τελευταία φορά που ταξίδεψα με ομάδες παιδιών.Αυτή τη φορά παιδιά δεν είδα...
Σε χρόνο ντε-τε πέρασα ελέγχους και αφού προσπέρασα τους υπόλοιπους που στήθηκαν και περίμεναν αποσκευές, βρέθηκα έξω, όπου το πρώτο θετικό της αναβολής του ταξιδιού μου για μια μέρα, "πήρε σάρκα και οστά".
Οι υπόλοιποι με περίμεναν κάνοντας με την συμπεριφορά τους όλο το αεροδρόμιο να κοιτάζει προς το μέρος μου ψάχνοντας να καταλάβουν ποιος celebrity είμαι.(παρόμοια ατμόσφαιρα είχαν δημιουργήσει τα ίδια περίπου άτομα στο αεροδρόμιο του Βελιγραδίου, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, αυτή του "Μνημείου του αγνώστου συγκροτήματος, soon at a blog near you"
Προχωρούμε προς την έξοδο με εμένα στην μέση, φτάνουμε στο αυτοκίνητο, και αφού επιβιβαζόμαστε όλοι ξεκινάμε για το κέντρο της πόλης.
Μια στάση στον Βασιλόπουλο για προμήθειες, αφού η επόμενη ήταν αργία, με έφερε μπροστά σε μια παραλλαγή του αγαπημένου μου ποτού.
Την Smirnoff North, ποτό με βάση την βότκα smirnoff αναμειγμένη με Nordic Blue Berries. Το χρώμα της εντυπωσιακό και η γεύση της ελαφρώς γλυκιά και απαλή.Καμία σχέση με τις γνωστές παραλλαγές βότκας με γεύσεις όπως citrus, blueberry κ.λ.π., πιό κοντά σε στυλ ursus είναι, απλά όχι τόσο γλυκιά και με εντελώς διαφορετική γεύση.Συστήνεται ανεπιφύλακτα για απεριτίφ, για ξεκίνημα της νύχτας πριν την έξοδο (η δικία μας χρήση) και για "light πότες".
Με τα απαραίτητα στην κατοχή μας κατευθυνόμαστε επιτέλους προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται το διαμέρισμα του "άλλου μισού" του κολλητού.
Όταν λέμε κέντρο εννοούμε κέντρο. Εγνατίας! Όχι 406 αλλά κάπου εκεί κοντά.
Ανεβαίνουμε στον έβδομο σε δύο δόσεις, αφού το ασανσέρ είναι τριών ατόμων, μου δείχνουν το δωμάτιο μου και αφού αφήνω το backpack σε μια πολυθρόνα, βγάζω τα παπούτσια και βγαίνω στο μπαλκόνι να δώ πού ακριβώς είμαστε.
Κοιτάω δεξιά..
Ωραία! Και άμα τελειώσει και το μετρό φαντάσου πόσο πιο ωραία θα΄ναι. Άσε που θα΄ναι και βολικά... την επόμενη φορά που θα έρθω..
Κοιτάω αριστερά...
Όμορφα... Ωραία και τα χρώματα του σούρουπου, σκηνή από το Dark City μου θύμισε.
Ότι πρέπει.Γενικά το κέντρο μιας πόλης πολύ με αρέσει (είπαμε Θεσσαλονίκη είμαστε)
Πας με τα πόδια όπου θες, όλα είναι γύρω σου, όλα βολικά!
Και για μας που σκοπεύουμε να κάνουμε ατέλειωτες μπαρότσαρκες ακόμα καλύτερα.
Ο Flash δουλεύει σε delivery σε γυράδικο στην Θεσσαλονίκη
Πριν την εξόρμηση, μην πάμε για ποτά με άδειο στομάχι, μια παραγγελία για γύρο ήταν απαραίτητη.
Το άλλο μισό του φίλου παίρνει τηλέφωνο, και μας ρωτάει, ενώ έχει στην γραμμή τον "υπεύθυνο παραγγελιών" του γυράδικου, τι θέλουμε. Η διαδικασία παίρνει γύρω στα τρία λεπτά, όντας ιδιότροποι όλοι. Απ΄όλα, κοτόπουλο χωρίς σάλτσες,χοιρινό, με κρεμμύδια, χωρίς,με πατάτες,χωρίς ντομάτα κ.λ.π.
Κλείνει το τηλέφωνο και πάει στο άλλο δωμάτιο, να το βάλει στην βάση του γιατί έχει "πέσει" η μπαταρία. Επιστρέφει σχεδόν αμέσως και πριν προλάβει να κάτσει ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος του θυροτηλέφωνου.
- Η φίλη μου θά΄ναι η Φανή, είπε πως θα περάσει, λέει και πάει προς την είσοδο.
Πατάει το κουμπάκι και ακούγεται μια φωνή να λέει...
- Η παραγγελία σας.
Κοιταζόμαστε! Έχουμε μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό.
Σηκωνόμαστε και τρέχουμε προς την πόρτα γεμάτοι περιέργεια να δούμε πως μοιάζει ο superhero.
- Ο flash είσαι; του λέμε όλοι με μια φωνή μόλις ανοίγει η πόρτα...
- Είμαστε πολύ κοντά σας , λέει χαμογελώντας και μας καληνυχτίζει.
Η πρώτη νύχτα μας έχει ξεκινήσει καλά...
Έχουμε μπανιαριστεί, ντυθεί ... οι άντρες, και έχουμε ξεκινήσει τα "εισαγωγικά ποτά", μέχρι να ετοιμαστούν τα θηλυκά της παρέας.
Μετά από μερικά "τελειώνετε πριν γίνουμε πίτα στην αναμονή" και "θα βγούμε ενώ είναι και άλλος κόσμος έξω ή να περιμένουμε να φύγουν όλοι να είμαστε πιο άνετοι" βρεθήκαμε όλοι κάτω και στον δρόμο προς πού αλλού;
Τα Λαδάδικα.
Ο καιρός μας έκανε την χάρη να είναι αρκετά καλός οπότε το περπάτημα προς τα λαδάδικα ήταν απόλαυση. Σε αντίθεση με την επόμενη μέρα που "φύσηξε" κυριολεκτικά "ο βαρδάρης, και καθάρισε"
Δυστυχώς τα λαδάδικα αποτέλεσαν σε γενικές γραμμές μια απογοήτευση αφού ήταν άδεια. Τελευταία φορά που ήμουν εκεί οι δρόμοι-πεζόδρομοι ήταν σαν την πλατεία της Αγίας Νάπας στο peak της σαιζόν και όλα τα μπαράκια γεμάτα κόσμο. Ίσως επηρέασε η αργία της επομένης που έστειλε πολύ κόσμο Χαλκιδική από ότι μας είπαν.
Βρήκαμε όμως ένα ροκ μπαράκι που ο ένας φίλος είχε σταμπάρει σε βόλτες του την προηγούμενη φορά που ήταν εκεί.
Τελικά δεν πειράζει που δεν είχε κόσμο εκεί γύρω.Ένα μπάρ χρειαζόμασταν στην περιοχή και το πετύχαμε. Dizzy Rocks!
Ψηλοτάβανο, με ωραίο κόσμο, μεγάλο μπαρ, Hard rock μουσική και Pilsner Urquell draft.
Μετά από αρκετά ποτά αποφασίσαμε, όσο ωραία και να περνάγαμε , ότι είναι ώρα να βρούμε το επόμενο μέρος για συνέχεια πριν γίνουμε πιο ...dizzy και δυσκολέψει το περπάτημα.
Τα Λαδάδικα δεν είχαν κάτι άλλο να μας προσφέρουν το συγκεκριμένο βράδυ οπότε κινήσαμε για αλλού. Βγαίνοντας από την περιοχή, ο κολλητός, μου ζήτησε να πάμε μέχρι την γωνία να μου δείξει κάτι...
Η συλλογή μου με φωτογραφίες από ανορθόγραφες και περίεργες επιγραφές μόλις μεγάλωσε!
Το επόμενο μαγαζί ήταν "συστημένο" από την ντόπια της παρέας.
- Πάμε στο Κρις, λέει.
- Είναι κάτι σαν στέκι μου και σήμερα είναι καλή βραδιά θα σας αρέσει.
Το Κρις είναι ένα μακρόστενο μπαράκι, μεσαίου μεγέθους και γεμάτο κόσμο.Φίσκα.Συνήθως έτσι είναι μας λέει η "θαμώνας".
Ένα αρκετά μακρύ μπαρ πιάνει αρκετό χώρο στην μια πλευρά και δίπλα από αυτό δύο νεαροί με δυο κιθάρες τραγουδούν και παίζουν ένα ακουστικό σετ που περιλαμβάνει από Γιάννη Χαρούλη και Αγγελάκα μέχρι Beatles και Pink Floyd. Η ατμόσφαιρα είναι μαγική αφού όλοι τραγουδάνε μαζί τους.
Κολλήσαμε. Ποτό στο ποτό και τραγούδι στο τραγούδι, η ώρα πέρασε ωραία και χωρίς να το πάρουμε είδηση.Η μουσική σταμάτησε , ο κόσμος όμως δεν έφυγε.Ούτε και μεις. Για τουλάχιστον μισή ώρα ακόμα.. και η νύχτα μας τέλειωσε στο Κρις.
Άξιζε τον κόπο, έστω και αν το ότι κολλήσαμε εκεί έκανε την λέξη μπαρότσαρκα να μην έχει σχέση με την δικιά μας βόλτα της πρώτης νύχτας. Μάλλον απλή έξοδος μας βγήκε. Μια χαρά έξοδος όμως.
Την επομένη όπως είπα και πιο πάνω, ο Βαρδάρης ήρθε ...να μας γνωρίσει.
Δυνατός μεν, αλλά δεν κατάφερε να μας αποτρέψει από ένα καφεδάκι στην παραλία. Είχαμε και τον ήλιο για σύμμαχο...
Το βράδυ αφού κάναμε μια επανάληψη της προηγούμενης, με ετοιμασία ανδρών, αναμονή γυναικών, εισαγωγικά ποτάκια κ.λ.π. βγήκαμε και πάλι στους δρόμους.
Μια απογευματινή βόλτα μας βοήθησε στο να εντοπίσουμε το μπαρ που θα ξεκινούσε την νύχτα μας.
Rolling Stone.Τα γνωστά φουσκωτά χείλη με τη γλώσσα έξω, σήμα κατατεθέν των Rolling stones, μας καλωσορίζουν πάνω από την πόρτα.
Και πάλι ροκ μουσική, ωραίος κόσμος και ατμόσφαιρα, μια πολύ φιλική σερβιτόρα που όσο δεν είχε δουλειά, έμπαινε στην παρέα μας, και μια μεγάλη τοιχογραφία της gulliveriana του Milo Manara .
Αφού ήπιαμε αρκετά, απολαύσαμε μουσική και κάναμε πλάκες με τα στρινγκάκια που βγάλαμε από ένα μηχάνημα, από αυτά που βάζεις κέρμα και σου βγάζουν μπαλάκι με δωράκι, σε αυτά το δωράκι ήταν εσώρουχο στρινγκ, πήραμε τα πόδια μας και βγήκαμε στο δρόμο για το επόμενο μπαρ.
Ενώ προχωράμε, σταματάω βγάζω φωτογραφίες διάφορα, και έχω ξεκόψει από τους άλλους. Βλέπω απέναντι μια φωτεινή ταμπέλα ενός μπαρ, την οποία πρέπει να βγάλω φωτογραφία.Το όνομα μου έχει κάνει εντύπωση...
Ξεχνάω να απενεργοποιήσω το flash και αφού δεν πετυχαίνω με την πρώτη να φαίνεται καλά το όνομα, δεν βοηθά και το neon της ταμπέλας, κάνω δύο τρεις ακόμα προσπάθειες.
Η λάμψη του flash καρφώνει στους θαμώνες του μπάρ ότι κάποιος έξω βγάζει φωτογραφίες, και δύο τρεις από αυτούς πετάγονται έξω και έρχονται προς το μέρος μου.
Το ύφος τους, ευτυχώς, ξεκαθαρίζει ότι έχουν καλές διαθέσεις, και πλησιάζοντας με, ενθουσιασμένοι αρχίζουν να με καλούν να μπω μέσα για ένα ποτό. Καταλαβαίνω ότι ο ένας από αυτούς είναι Κύπριος και μόλις του λέω ότι και εγώ και η παρέα είμαστε από Κύπρο αρχίζει να φωνάζει ενθουσιασμένος ότι σίγουρα πρέπει να πιούμε ένα ποτό παρέα. Οι υπόλοιποι δικοί μου ακούγοντας τις φωνές συνειδητοποιούν πως έχω μείνει πίσω και υποψιάζονται πως κάπου έμπλεξα, οπότε τρέχουν για να δεχτούν τελικά και αυτοί το καλωσόρισμα των θαμώνων.
Μπαίνουμε μέσα και αμέσως γίνεται εμφανής ο λόγος που μας ήθελαν τόσο πολύ να μπούμε. Το μπαράκι είναι σχεδόν άδειο.Το καλό είναι πως οι λίγοι που είναι μέσα το γλεντάνε. Ο Dj παίζει Μαζωνάκη καιΤερζή. Εμείς παραγγέλνουμε από ένα ποτό, και μπαίνουμε στο κέφι, με τους υπολοίπους λίγους. Ο Dj ξαφνιάζεται ευχάριστα που κάποιος από την παρέα μας του ζητάει Μελά, εντυπωσιάζεται από το ότι οι ροκάδες που είδε να μπαίνουν στο μαγαζί ξέρουν τον "Καρντάση".Οι κερασμένες τεκίλες που έρχονται μας κάνουν να συμφωνήσουμε ανάμεσα σε χάχανα πως τελικά ήταν καλός σταθμός για λίγο αυτό το τυχαίο μπαράκι με το όνομα που έπρεπε να βγει αναμνηστική φωτογραφία και ξεσηκωνόμαστε στο χορό..
Και το όνομα αυτού....
Καταλήγουμε στην γειτονιά που είμαστε την προηγούμενη κοντά στο Κρις. Στρίβουμε σε ένα στενό και βρισκόμαστε έξω από τo Lost Dogs.
Αρκετός κόσμος περιμένει έξω και μαθαίνουμε πως μέσα έχει mini festival punk live.
Καταφέρνουμε να φτάσουμε στην είσοδο και συνειδητοποιούμε πως ο ιδιοκτήτης του μπαρ είναι παλιός φίλος που μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη πριν καιρό.
Μέσα γίνεται το αδιαχώρητο.Ο κόσμος χτυπιέται και η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη.Βρίσκουμε μια γωνιά στο μπαρ, ακουμπάμε κάπως και παραγγέλνουμε ποτά.Η τραγουδίστρια του γκρουπ που παίζει , που από ότι πληροφορούμαστε είναι το προτελευταίο στη σειρά, είναι πολύ καλή και ξεσηκώνει τον κόσμο. Και ΄μας μαζί.
Η συνάντηση με τον φίλο-ιδιοκτήτη και το ενδιαφέρον live μας κάνει να αποφασίσουμε να κάτσουμε μέχρι το τέλος της νύχτας στο Lost dogs.
Το επόμενο βράδυ κατά την διάρκεια της επανάληψης διαδικασίας εξόδου, μια φίλη του "άλλου μισού" ντόπια και αυτή εισχωρεί στην παρέα μας. Δεν δυσκολεύτηκε να εισχωρήσει, μια ωραία κοπέλα πάντα είναι ευπρόσδεκτη άλλωστε.
Με ξεναγό αυτή ξεκινάμε την νύχτα από το Έκκεντρον.
Το Έκκεντρον είναι μπυραρία και έχει κατάλογο με μπύρες από όλο τον κόσμο και τον "σατανικό" τράγο της τσέχικης Κozel να δεσπόζει στην είσοδο αλλά και σ΄ ένα ολόκληρο τοίχο μέσα. Ένας άλλος τοίχος είναι καλυμμένος με μπουκάλια από διάφορες μπύρες.
Το εντυπωσιακό είναι ότι στο κατάλογο ενώ υπάρχει και Εfes, δεν είχαμε την ευκαιρία να την παραγγείλουμε γιατί στον κατάλογο υπήρχαν και αυτά τα αυτοκόλλητα :
Απέναντι από το Έκκεντρον υπάρχει το Ziggy ροκ μπαρ.
Ο επόμενος σταθμός μας. Σε μια γωνιά ένας τύπος με μια κιθάρα στα χέρια και μια φυσαρμόνικα στο στόμα παίζει καταπληκτικά country rock. Ο κόσμος λιγοστός.
Αράζουμε στο μπαρ και παραγγέλνουμε ανταλλάζοντας αστεία με την πολύ φιλική barwoman.
Σε λίγο το live one man show τελειώνει και αναλαμβάνει ο Dj γυρίζοντας το ύφος σε classic funk me James brown, και Tower of power. Την βρίσκουμε ομαδικώς με την φάση αλλά κάποιος από την παρέα δηλώνει πως ψιλοβαρέθηκε, και θα΄θελε να πάμε πάρακάτω, εμφανώς λόγω της μουσικής.
Πριν προλάβουμε να τελειώσουμε το ποτό μας για να φύγουμε, ο Dj χωρίς να το ξέρει, αλλάζει την πρόθεση μας να φύγουμε γυρίζοντας το ύφος από funk σε Manowar, Judas priest, Dio και λοιπά classic metal. Αυτός που ήθελε να φύγει πριν τώρα είναι ο τελευταίος που θέλει να το κάνει.
Aφού χορτάσαμε μεταλλιές, αποφασίσαμε να πάμε παρακάτω.
Συνεχίζουμε κάνοντας μια βόλτα για ένα ποτό από το Lost Dogs, όπου δεχόμαστε και μια πρόσκληση, να επιστρέψουμε σύντομα για live και καταλήγουμε στο Κρις και πάλι, όπου μετά από μερικά ποτά μας βρήκε το κλείσιμο απλωμένους στις καρέκλες να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων.
Όπως την περιπέτεια ενός θηλυκού της παρέας που μου ζήτησε να της προσέχω την πόρτα στην τουαλέτα των αντρών σε ένα από τα μπαρ, γιατί η γυναικεία, που είχε κοινό προθάλαμο με την αντρική και πόρτες από θολό τζάμι ήταν κατελειμμένη από κάποια που φαινόταν ακουμπισμένη με το κεφάλι στο γυαλί να αλλάζει μάλλον σερβιέτα. Μια καλύτερη ματιά και από τους δύο όμως όπως έδειξε πως ήταν κατελειμμένη από ένα κεφάλι και ένα κώλο ακουμπισμένα στην πόρτα και τα δύο γυναικεία!!!
Το πόση εντύπωση μας έκανε το "σύστημα", η σερβιτόρα να φέρνει νερά για τον καθένα όταν πρωτοέρχεται να πάρει παραγγελία.
Το ποσοστό ωραίων γυναικών που κυκλοφορούν στην πόλη. Στις δέκα οι εφτά είναι ωραίες και από αυτές τις εφτά οι τρεις είναι κουκλάρες. Την ομορφιά της πόλης.Την μαγεία της νύχτας της. Το πόσο σύντομα θα επιστρέψουμε..
Οι συζήτηση μας φτάνει στην συνειδητοποίηση ότι είναι η τελευταία μας νύχτα. Αν και λυπημένοι, χαιρόμαστε που περάσαμε καλά. Δεν καταφέραμε να κάνουμε μια μπαρότσαρκα της προκοπής αλλά το ποτό που καταναλώσαμε ήταν αντάξιο μιας. Άλλωστε είμαστε "Οι Πότες της στρογγυλής τραπέζης"™.
Tην επόμενη φορά θα το καταφέρουμε...
Βγαίνουμε έξω και τραγουδώντας παίρνουμε τον δρόμο για την Εγνατία.
Μετά από μια αρκετά καλή πτήση, το αεροπλάνο προσγειώνεται στο, γνωστό για τους ανέμους που το δέρνουν σχεδόν μονίμως, αεροδρόμιο Μακεδονία.Η κρασοκατάνυξη που ξεκίνησε στην αίθουσα επιβατών του αεροδρομίου Λάρνακας συνεχίστηκε, courtesy of cyprus airways, στο αεροπλάνο, έτσι η bumpy προσγείωση λόγω των ανέμων πέρασε ανώδυνα από το μυαλό μου.
Φάνηκε μάλλον να ήταν σχετικά "τρομακτική" για τους υπόλοιπους sober συνεπιβάτες, αφού με το που άγγιξαν οι τροχοί το έδαφος άρχισαν τα χειροκροτήματα, κάτι που είχα να δω από την τελευταία φορά που ταξίδεψα με ομάδες παιδιών.Αυτή τη φορά παιδιά δεν είδα...
Σε χρόνο ντε-τε πέρασα ελέγχους και αφού προσπέρασα τους υπόλοιπους που στήθηκαν και περίμεναν αποσκευές, βρέθηκα έξω, όπου το πρώτο θετικό της αναβολής του ταξιδιού μου για μια μέρα, "πήρε σάρκα και οστά".
Οι υπόλοιποι με περίμεναν κάνοντας με την συμπεριφορά τους όλο το αεροδρόμιο να κοιτάζει προς το μέρος μου ψάχνοντας να καταλάβουν ποιος celebrity είμαι.(παρόμοια ατμόσφαιρα είχαν δημιουργήσει τα ίδια περίπου άτομα στο αεροδρόμιο του Βελιγραδίου, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, αυτή του "Μνημείου του αγνώστου συγκροτήματος, soon at a blog near you"
Προχωρούμε προς την έξοδο με εμένα στην μέση, φτάνουμε στο αυτοκίνητο, και αφού επιβιβαζόμαστε όλοι ξεκινάμε για το κέντρο της πόλης.
Μια στάση στον Βασιλόπουλο για προμήθειες, αφού η επόμενη ήταν αργία, με έφερε μπροστά σε μια παραλλαγή του αγαπημένου μου ποτού.
Την Smirnoff North, ποτό με βάση την βότκα smirnoff αναμειγμένη με Nordic Blue Berries. Το χρώμα της εντυπωσιακό και η γεύση της ελαφρώς γλυκιά και απαλή.Καμία σχέση με τις γνωστές παραλλαγές βότκας με γεύσεις όπως citrus, blueberry κ.λ.π., πιό κοντά σε στυλ ursus είναι, απλά όχι τόσο γλυκιά και με εντελώς διαφορετική γεύση.Συστήνεται ανεπιφύλακτα για απεριτίφ, για ξεκίνημα της νύχτας πριν την έξοδο (η δικία μας χρήση) και για "light πότες".
Με τα απαραίτητα στην κατοχή μας κατευθυνόμαστε επιτέλους προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται το διαμέρισμα του "άλλου μισού" του κολλητού.
Όταν λέμε κέντρο εννοούμε κέντρο. Εγνατίας! Όχι 406 αλλά κάπου εκεί κοντά.
Ανεβαίνουμε στον έβδομο σε δύο δόσεις, αφού το ασανσέρ είναι τριών ατόμων, μου δείχνουν το δωμάτιο μου και αφού αφήνω το backpack σε μια πολυθρόνα, βγάζω τα παπούτσια και βγαίνω στο μπαλκόνι να δώ πού ακριβώς είμαστε.
Κοιτάω δεξιά..
Ωραία! Και άμα τελειώσει και το μετρό φαντάσου πόσο πιο ωραία θα΄ναι. Άσε που θα΄ναι και βολικά... την επόμενη φορά που θα έρθω..
Κοιτάω αριστερά...
Όμορφα... Ωραία και τα χρώματα του σούρουπου, σκηνή από το Dark City μου θύμισε.Ότι πρέπει.Γενικά το κέντρο μιας πόλης πολύ με αρέσει (είπαμε Θεσσαλονίκη είμαστε)
Πας με τα πόδια όπου θες, όλα είναι γύρω σου, όλα βολικά!
Και για μας που σκοπεύουμε να κάνουμε ατέλειωτες μπαρότσαρκες ακόμα καλύτερα.
Ο Flash δουλεύει σε delivery σε γυράδικο στην Θεσσαλονίκη
Πριν την εξόρμηση, μην πάμε για ποτά με άδειο στομάχι, μια παραγγελία για γύρο ήταν απαραίτητη.
Το άλλο μισό του φίλου παίρνει τηλέφωνο, και μας ρωτάει, ενώ έχει στην γραμμή τον "υπεύθυνο παραγγελιών" του γυράδικου, τι θέλουμε. Η διαδικασία παίρνει γύρω στα τρία λεπτά, όντας ιδιότροποι όλοι. Απ΄όλα, κοτόπουλο χωρίς σάλτσες,χοιρινό, με κρεμμύδια, χωρίς,με πατάτες,χωρίς ντομάτα κ.λ.π.
Κλείνει το τηλέφωνο και πάει στο άλλο δωμάτιο, να το βάλει στην βάση του γιατί έχει "πέσει" η μπαταρία. Επιστρέφει σχεδόν αμέσως και πριν προλάβει να κάτσει ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος του θυροτηλέφωνου.
- Η φίλη μου θά΄ναι η Φανή, είπε πως θα περάσει, λέει και πάει προς την είσοδο.
Πατάει το κουμπάκι και ακούγεται μια φωνή να λέει...
- Η παραγγελία σας.
Κοιταζόμαστε! Έχουμε μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό.
Σηκωνόμαστε και τρέχουμε προς την πόρτα γεμάτοι περιέργεια να δούμε πως μοιάζει ο superhero.
- Ο flash είσαι; του λέμε όλοι με μια φωνή μόλις ανοίγει η πόρτα...
- Είμαστε πολύ κοντά σας , λέει χαμογελώντας και μας καληνυχτίζει.
Η πρώτη νύχτα μας έχει ξεκινήσει καλά...
Έχουμε μπανιαριστεί, ντυθεί ... οι άντρες, και έχουμε ξεκινήσει τα "εισαγωγικά ποτά", μέχρι να ετοιμαστούν τα θηλυκά της παρέας.
Μετά από μερικά "τελειώνετε πριν γίνουμε πίτα στην αναμονή" και "θα βγούμε ενώ είναι και άλλος κόσμος έξω ή να περιμένουμε να φύγουν όλοι να είμαστε πιο άνετοι" βρεθήκαμε όλοι κάτω και στον δρόμο προς πού αλλού;
Τα Λαδάδικα.
Ο καιρός μας έκανε την χάρη να είναι αρκετά καλός οπότε το περπάτημα προς τα λαδάδικα ήταν απόλαυση. Σε αντίθεση με την επόμενη μέρα που "φύσηξε" κυριολεκτικά "ο βαρδάρης, και καθάρισε"
Δυστυχώς τα λαδάδικα αποτέλεσαν σε γενικές γραμμές μια απογοήτευση αφού ήταν άδεια. Τελευταία φορά που ήμουν εκεί οι δρόμοι-πεζόδρομοι ήταν σαν την πλατεία της Αγίας Νάπας στο peak της σαιζόν και όλα τα μπαράκια γεμάτα κόσμο. Ίσως επηρέασε η αργία της επομένης που έστειλε πολύ κόσμο Χαλκιδική από ότι μας είπαν.
Βρήκαμε όμως ένα ροκ μπαράκι που ο ένας φίλος είχε σταμπάρει σε βόλτες του την προηγούμενη φορά που ήταν εκεί.
Τελικά δεν πειράζει που δεν είχε κόσμο εκεί γύρω.Ένα μπάρ χρειαζόμασταν στην περιοχή και το πετύχαμε. Dizzy Rocks!Ψηλοτάβανο, με ωραίο κόσμο, μεγάλο μπαρ, Hard rock μουσική και Pilsner Urquell draft.
Μετά από αρκετά ποτά αποφασίσαμε, όσο ωραία και να περνάγαμε , ότι είναι ώρα να βρούμε το επόμενο μέρος για συνέχεια πριν γίνουμε πιο ...dizzy και δυσκολέψει το περπάτημα.
Τα Λαδάδικα δεν είχαν κάτι άλλο να μας προσφέρουν το συγκεκριμένο βράδυ οπότε κινήσαμε για αλλού. Βγαίνοντας από την περιοχή, ο κολλητός, μου ζήτησε να πάμε μέχρι την γωνία να μου δείξει κάτι...
Η συλλογή μου με φωτογραφίες από ανορθόγραφες και περίεργες επιγραφές μόλις μεγάλωσε!Το επόμενο μαγαζί ήταν "συστημένο" από την ντόπια της παρέας.
- Πάμε στο Κρις, λέει.
- Είναι κάτι σαν στέκι μου και σήμερα είναι καλή βραδιά θα σας αρέσει.
Το Κρις είναι ένα μακρόστενο μπαράκι, μεσαίου μεγέθους και γεμάτο κόσμο.Φίσκα.Συνήθως έτσι είναι μας λέει η "θαμώνας".
Ένα αρκετά μακρύ μπαρ πιάνει αρκετό χώρο στην μια πλευρά και δίπλα από αυτό δύο νεαροί με δυο κιθάρες τραγουδούν και παίζουν ένα ακουστικό σετ που περιλαμβάνει από Γιάννη Χαρούλη και Αγγελάκα μέχρι Beatles και Pink Floyd. Η ατμόσφαιρα είναι μαγική αφού όλοι τραγουδάνε μαζί τους.
Κολλήσαμε. Ποτό στο ποτό και τραγούδι στο τραγούδι, η ώρα πέρασε ωραία και χωρίς να το πάρουμε είδηση.Η μουσική σταμάτησε , ο κόσμος όμως δεν έφυγε.Ούτε και μεις. Για τουλάχιστον μισή ώρα ακόμα.. και η νύχτα μας τέλειωσε στο Κρις.
Άξιζε τον κόπο, έστω και αν το ότι κολλήσαμε εκεί έκανε την λέξη μπαρότσαρκα να μην έχει σχέση με την δικιά μας βόλτα της πρώτης νύχτας. Μάλλον απλή έξοδος μας βγήκε. Μια χαρά έξοδος όμως.
Την επομένη όπως είπα και πιο πάνω, ο Βαρδάρης ήρθε ...να μας γνωρίσει.
Δυνατός μεν, αλλά δεν κατάφερε να μας αποτρέψει από ένα καφεδάκι στην παραλία. Είχαμε και τον ήλιο για σύμμαχο...
Το βράδυ αφού κάναμε μια επανάληψη της προηγούμενης, με ετοιμασία ανδρών, αναμονή γυναικών, εισαγωγικά ποτάκια κ.λ.π. βγήκαμε και πάλι στους δρόμους.
Μια απογευματινή βόλτα μας βοήθησε στο να εντοπίσουμε το μπαρ που θα ξεκινούσε την νύχτα μας.
Rolling Stone.Τα γνωστά φουσκωτά χείλη με τη γλώσσα έξω, σήμα κατατεθέν των Rolling stones, μας καλωσορίζουν πάνω από την πόρτα.
Και πάλι ροκ μουσική, ωραίος κόσμος και ατμόσφαιρα, μια πολύ φιλική σερβιτόρα που όσο δεν είχε δουλειά, έμπαινε στην παρέα μας, και μια μεγάλη τοιχογραφία της gulliveriana του Milo Manara .
Αφού ήπιαμε αρκετά, απολαύσαμε μουσική και κάναμε πλάκες με τα στρινγκάκια που βγάλαμε από ένα μηχάνημα, από αυτά που βάζεις κέρμα και σου βγάζουν μπαλάκι με δωράκι, σε αυτά το δωράκι ήταν εσώρουχο στρινγκ, πήραμε τα πόδια μας και βγήκαμε στο δρόμο για το επόμενο μπαρ.
Ενώ προχωράμε, σταματάω βγάζω φωτογραφίες διάφορα, και έχω ξεκόψει από τους άλλους. Βλέπω απέναντι μια φωτεινή ταμπέλα ενός μπαρ, την οποία πρέπει να βγάλω φωτογραφία.Το όνομα μου έχει κάνει εντύπωση...
Ξεχνάω να απενεργοποιήσω το flash και αφού δεν πετυχαίνω με την πρώτη να φαίνεται καλά το όνομα, δεν βοηθά και το neon της ταμπέλας, κάνω δύο τρεις ακόμα προσπάθειες.
Η λάμψη του flash καρφώνει στους θαμώνες του μπάρ ότι κάποιος έξω βγάζει φωτογραφίες, και δύο τρεις από αυτούς πετάγονται έξω και έρχονται προς το μέρος μου.
Το ύφος τους, ευτυχώς, ξεκαθαρίζει ότι έχουν καλές διαθέσεις, και πλησιάζοντας με, ενθουσιασμένοι αρχίζουν να με καλούν να μπω μέσα για ένα ποτό. Καταλαβαίνω ότι ο ένας από αυτούς είναι Κύπριος και μόλις του λέω ότι και εγώ και η παρέα είμαστε από Κύπρο αρχίζει να φωνάζει ενθουσιασμένος ότι σίγουρα πρέπει να πιούμε ένα ποτό παρέα. Οι υπόλοιποι δικοί μου ακούγοντας τις φωνές συνειδητοποιούν πως έχω μείνει πίσω και υποψιάζονται πως κάπου έμπλεξα, οπότε τρέχουν για να δεχτούν τελικά και αυτοί το καλωσόρισμα των θαμώνων.
Μπαίνουμε μέσα και αμέσως γίνεται εμφανής ο λόγος που μας ήθελαν τόσο πολύ να μπούμε. Το μπαράκι είναι σχεδόν άδειο.Το καλό είναι πως οι λίγοι που είναι μέσα το γλεντάνε. Ο Dj παίζει Μαζωνάκη καιΤερζή. Εμείς παραγγέλνουμε από ένα ποτό, και μπαίνουμε στο κέφι, με τους υπολοίπους λίγους. Ο Dj ξαφνιάζεται ευχάριστα που κάποιος από την παρέα μας του ζητάει Μελά, εντυπωσιάζεται από το ότι οι ροκάδες που είδε να μπαίνουν στο μαγαζί ξέρουν τον "Καρντάση".Οι κερασμένες τεκίλες που έρχονται μας κάνουν να συμφωνήσουμε ανάμεσα σε χάχανα πως τελικά ήταν καλός σταθμός για λίγο αυτό το τυχαίο μπαράκι με το όνομα που έπρεπε να βγει αναμνηστική φωτογραφία και ξεσηκωνόμαστε στο χορό..
Και το όνομα αυτού....
Καταλήγουμε στην γειτονιά που είμαστε την προηγούμενη κοντά στο Κρις. Στρίβουμε σε ένα στενό και βρισκόμαστε έξω από τo Lost Dogs.
Αρκετός κόσμος περιμένει έξω και μαθαίνουμε πως μέσα έχει mini festival punk live.
Καταφέρνουμε να φτάσουμε στην είσοδο και συνειδητοποιούμε πως ο ιδιοκτήτης του μπαρ είναι παλιός φίλος που μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη πριν καιρό.
Μέσα γίνεται το αδιαχώρητο.Ο κόσμος χτυπιέται και η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη.Βρίσκουμε μια γωνιά στο μπαρ, ακουμπάμε κάπως και παραγγέλνουμε ποτά.Η τραγουδίστρια του γκρουπ που παίζει , που από ότι πληροφορούμαστε είναι το προτελευταίο στη σειρά, είναι πολύ καλή και ξεσηκώνει τον κόσμο. Και ΄μας μαζί.
Η συνάντηση με τον φίλο-ιδιοκτήτη και το ενδιαφέρον live μας κάνει να αποφασίσουμε να κάτσουμε μέχρι το τέλος της νύχτας στο Lost dogs.
Το επόμενο βράδυ κατά την διάρκεια της επανάληψης διαδικασίας εξόδου, μια φίλη του "άλλου μισού" ντόπια και αυτή εισχωρεί στην παρέα μας. Δεν δυσκολεύτηκε να εισχωρήσει, μια ωραία κοπέλα πάντα είναι ευπρόσδεκτη άλλωστε.
Με ξεναγό αυτή ξεκινάμε την νύχτα από το Έκκεντρον.
Το Έκκεντρον είναι μπυραρία και έχει κατάλογο με μπύρες από όλο τον κόσμο και τον "σατανικό" τράγο της τσέχικης Κozel να δεσπόζει στην είσοδο αλλά και σ΄ ένα ολόκληρο τοίχο μέσα. Ένας άλλος τοίχος είναι καλυμμένος με μπουκάλια από διάφορες μπύρες.
Το εντυπωσιακό είναι ότι στο κατάλογο ενώ υπάρχει και Εfes, δεν είχαμε την ευκαιρία να την παραγγείλουμε γιατί στον κατάλογο υπήρχαν και αυτά τα αυτοκόλλητα :
Απέναντι από το Έκκεντρον υπάρχει το Ziggy ροκ μπαρ.
Ο επόμενος σταθμός μας. Σε μια γωνιά ένας τύπος με μια κιθάρα στα χέρια και μια φυσαρμόνικα στο στόμα παίζει καταπληκτικά country rock. Ο κόσμος λιγοστός.
Αράζουμε στο μπαρ και παραγγέλνουμε ανταλλάζοντας αστεία με την πολύ φιλική barwoman.
Σε λίγο το live one man show τελειώνει και αναλαμβάνει ο Dj γυρίζοντας το ύφος σε classic funk me James brown, και Tower of power. Την βρίσκουμε ομαδικώς με την φάση αλλά κάποιος από την παρέα δηλώνει πως ψιλοβαρέθηκε, και θα΄θελε να πάμε πάρακάτω, εμφανώς λόγω της μουσικής.
Πριν προλάβουμε να τελειώσουμε το ποτό μας για να φύγουμε, ο Dj χωρίς να το ξέρει, αλλάζει την πρόθεση μας να φύγουμε γυρίζοντας το ύφος από funk σε Manowar, Judas priest, Dio και λοιπά classic metal. Αυτός που ήθελε να φύγει πριν τώρα είναι ο τελευταίος που θέλει να το κάνει.
Aφού χορτάσαμε μεταλλιές, αποφασίσαμε να πάμε παρακάτω.
Συνεχίζουμε κάνοντας μια βόλτα για ένα ποτό από το Lost Dogs, όπου δεχόμαστε και μια πρόσκληση, να επιστρέψουμε σύντομα για live και καταλήγουμε στο Κρις και πάλι, όπου μετά από μερικά ποτά μας βρήκε το κλείσιμο απλωμένους στις καρέκλες να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων.
Όπως την περιπέτεια ενός θηλυκού της παρέας που μου ζήτησε να της προσέχω την πόρτα στην τουαλέτα των αντρών σε ένα από τα μπαρ, γιατί η γυναικεία, που είχε κοινό προθάλαμο με την αντρική και πόρτες από θολό τζάμι ήταν κατελειμμένη από κάποια που φαινόταν ακουμπισμένη με το κεφάλι στο γυαλί να αλλάζει μάλλον σερβιέτα. Μια καλύτερη ματιά και από τους δύο όμως όπως έδειξε πως ήταν κατελειμμένη από ένα κεφάλι και ένα κώλο ακουμπισμένα στην πόρτα και τα δύο γυναικεία!!!
Το πόση εντύπωση μας έκανε το "σύστημα", η σερβιτόρα να φέρνει νερά για τον καθένα όταν πρωτοέρχεται να πάρει παραγγελία.
Το ποσοστό ωραίων γυναικών που κυκλοφορούν στην πόλη. Στις δέκα οι εφτά είναι ωραίες και από αυτές τις εφτά οι τρεις είναι κουκλάρες. Την ομορφιά της πόλης.Την μαγεία της νύχτας της. Το πόσο σύντομα θα επιστρέψουμε..
Οι συζήτηση μας φτάνει στην συνειδητοποίηση ότι είναι η τελευταία μας νύχτα. Αν και λυπημένοι, χαιρόμαστε που περάσαμε καλά. Δεν καταφέραμε να κάνουμε μια μπαρότσαρκα της προκοπής αλλά το ποτό που καταναλώσαμε ήταν αντάξιο μιας. Άλλωστε είμαστε "Οι Πότες της στρογγυλής τραπέζης"™.
Tην επόμενη φορά θα το καταφέρουμε...
Βγαίνουμε έξω και τραγουδώντας παίρνουμε τον δρόμο για την Εγνατία.
Ξεσσαλονίκη στο Βαρδάρη όλα είν' ανοιχτά
μετά τις μία το βράδυ τσάρκα παραραρά...
Εδώ είν' ωραία, mister!!!
Παρασκευή, Μαρτίου 28, 2008
Αχ Σαλονίκη μου γυρίζω πάλι σ' ένα σου μπαρ φτιάχνω κεφάλι.
Μαγική!
Όταν συνδιαζεται μάλιστα με καλή παρέα αποτελεί μια από τις καλύτερες μικρές αποδράσεις - διαλειμματα από την ρουτίνα της δουλειάς. (καλά ντε μη βαράτε, ακόμα και αυτοί που δουλεύουν λίγες μέρες την εβδομάδα ρουτινιάζουν. Ναι, ξέρω, δύο μέρες δεν είναι λίγες, είναι πολύ λίγες αλλά τι να κάνουμε, η κάθε δουλειά έχει και τα καλά και τα κακά της. Deal with it).
Μέρος 1ο
Η ιδέα ξεκίνησε ώς μίνι διακοπές να ξελαμπικάρουμε αλλά μετά από μικροσυνεννοήσεις εξελίχτηκε σε επανασύνδεση του "πυρήνα του γκρούπ".
Βλέπετε ο ένας ανεβαίνει Θεσσαλονίκη κάθε βδομάδα πενθήμερο αφού το άλλο του μισό μένει εκει, ο άλλος έχει να βγει από την Κύπρο από τον Ιούλιο και το χρειάζεται άμεσα, και ο τρίτος μετακόμισε στο Λονδίνο τον περασμένο χρόνο και του λείπουν οι παλιοί του φίλοι.
Συνάντηση λοιπόν στον "Λευκό τον Πύργο".
Μετ' εμποδίων συνάντηση...
Στον Λευκό τον πύργο συναντήθηκαν μόνο οι δύο στην καθορισμένη ώρα. Και αυτό γιατί αν σου τύχει ελεγκτής διαβατηρίων που θέλει να κάνει τον αυστηρό την πάτησες.
...Λίγες μέρες πριν.
Το διαβατήριο φυλαγμένο σε συρτάρι από το τελευταίο ταξίδι. Το βρίσκεις και το παίρνεις αφήνοντας στο συρτάρι το χαρτί του στρατού αφού δεν το ζητάνε πλέον. Του ρίχνεις μια ματιά, βλέπεις το "2008" , και το βάζεις στην θήκη του backpack που ετοιμάζεις.
Και φτάνει η μέρα , δηλαδή η νύχτα του ταξιδιού...(φτάνει;)
Τελειώνεις από την δουλειά στις τέσσερις το πρωϊ. Μαζεύεις τα "σύνεργα" σου αφού θα χρησιμοποιήσουν άλλοι τον χώρο τις επόμενες μέρες. Το ποτό στην δουλειά και η κούραση κάνουν την προσπάθεια να παραμείνεις ξύπνιος μέχρι την ώρα της πρωϊνής πτήσης δύσκολη. Και την διάθεση για διαπραγματεύσεις δυσκολότερη...
Το check-in γίνεται γρήγορα, είναι λογικό αφού μόνο το backpack κουβαλάς. Το να ταξιδεύεις χωρίς βαλίτσες είναι δυνατότητα που απολαμβάνεις μόνο αν ανήκεις στο ισχυρό φύλο.
Έρχεται η σειρά σου να περάσεις τον έλεγχο διαβατηρίων. Δίνεις το διαβατήριο σου και περιμένεις κάποια δευτερόλεπτα.
Ελεγκτής: - Πού πάτε;
Αντώνυμος: - Θεσσαλονίκη!!
Ελεγκτής: - Θα χρειαστεί να δώ ταυτότητα..
Αντώνυμος: - Ξέρετε χρησιμοποιώ το διαβατήριο για ταυτότητα από τότε που την έχασα, δύο τρία χρόνια μετά την έκδοση της...
Ελεγκτής: - Θεσσαλονίκη ε!! Και πώς σκοπεύεις να το πας με ληγμένο διαβατήριο;
Αντώνυμος: .... (Πότε πέρασαν κιόλας 10 χρόνια;)
Ελεγκτής: -Λυπάμαι (ναι καλά, όϊ σε πιάσει το κλάμα τωρά..) δεν μπορώ να σας αφήσω να πετάξετε.
Όσο προσεκτικός και οργανωμένος να είσαι ο νόμος του Μέρφυ θα σε πετύχει κάποτε.
Απογοήτευση. Άδικο το ξενύχτι.
Δεν βαριέσαι, χάθηκε μια μέρα από τις πέντε, έχουμε άλλες τέσσερις.
Θετική σκέψη πάνω απ' όλα.
Τουλάχιστον χάρη στην δυνατότητα που είπαμε πιό πάνω, δεν ταλαιπωρείσαι να πάρεις πίσω τις αποσκευές σου. Άσε που αφού οι άλλοι θα είναι ήδη εκεί θα έρθουν να σε πάρουν με το αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο άρα γλυτώνεις το λεωφορείο.
Αλλαγή εισιτηρίου για την επόμενη μέρα και γρήγορα στο πάρκινγκ να πετύχεις κανένα γνωστό να σε πάρει πίσω στην Λευκωσία, αφού το αυτοκίνητο του κολλητού που θα ταξιδεύατε μαζί, είναι στο park-2-fly και ο κολλητός ήδη κάθεται στην θέση του στο αεροπλάνο με την ζώνη σφιγμένη έτοιμος για απογείωση.
Η προσπάθεια εύρεσης γνωστού για μεταφορά εγκαταλείπεται μετά από 3 λεπτά. Είναι ήδη αργά και η κούραση έχει χτυπήσει κόκκινο ακριβώς όπως και το χρώμα των ματιών τέτοια ώρα. Πως να ζητήσεις από κάποιον , απλό γνωστό να σε "πετάξει" μαζί του με χαμόγελο;;
... Άσε καλύτερα, ας αγοράσουμε την ευκολία μας.
Αντώνυμος: -Πόσο πάει μέχρι Λευκωσία μάστορα;
Ταξιτζής: - Πενήντα ευρά!
Αντώνυμος: - Ώς τα Λατσιά; (πονηρός ο Λατσιώτης)
Ταξιτζής: - Εεε σαραντα-τρία.
Αντώνυμος: - Σικκιμέ πάμε. (μα πότε ακριβώσαν έτσι τα ταξί;;) Τουλάχιστον θα κοιμηθώ μια ώρα νωρίτερα να έχω δυνάμεις για την επόμενη μέρα.
Η Επόμενη μέρα...
Γραφείο εξυπηρέτησης πολιτών (ΓΕΠ). Εύκολα και γρήγορα.Έτσι λέγεται και.. έτσι είναι!Εκτός και αν...
Δεν χρειάζεται πολύ πρωϊνό ξύπνημα, το ξυπνητήρι μπορεί να κτυπήσει και στις δέκα (δέκα το πρωϊ άμα δουλεύεις νύχτα, είναι νωρίς. Είπαμε η κάθε δουλειά έχει και τα κακά της αυτό είναι από τα κακά από μιά άποψη.) αφού είναι τόσο γρήγορη και εύκολη η διαδικασία.
Δεν θα ανανεωθεί το διαβατήριο , αφού μόνο ταυτότητα χρειάζεται, να γύτώνουμε και χρόνο.
Φτάνοντας στο ΓΕΠ η ουρά από κόσμο είναι μέχρι έξω στο πεζοδρόμιο.
Και φυσικά είμαστε στην Κύπρο όπου παντού θα πετύχεις ένα γνωστό (εκτός από το αεροδρόμιο την ώρα που τον ψάχνεις)
Αντώνυμος: - Τι έγινε ρε παιδιά;; (αλά Σπύρος στους απαράδεκτους).Γιατί τόσος κόσμος; Δεν είναι εδώ που είναι "εύκολα και γρήγορα"; Με τόσο κόσμο εύκολα δεν νομίζω και γρήγορα δύσκολα το βλέπω.
Γνωστός: - Ττεϊκ ε νάμπερ. Εχαλάσαν τα κκομπιούτερ στον έφορον τζιαι εστείλαν ούλλον τον κόσμον δαμαί.
Αντώνυμος: - Πέ μου, αύριο εν 25 του Μάρτη έννεν;
Γνωστός : - Ναί!
Αντώνυμος: - Αργία δηλαδή έννεν;;
Γνωστός: - Ναι!
Αντώνυμος: - Με λλία λόγια εχαλάσαν τα μηχανήματα του έφορου σημαίνει "επιάσαν πολλοί υπάλληλοι του έφορου άδεια για να κάμουν. Παρασκευοσαββατο-Αδειο-Δεύτερο-Αργία-Τρίτη-25ηΜαρτίου πενθήμερο και έμεινε το γραφείο χωρίς υπαλλήλους. (σhεϊττάνης ο Λατσιώτης)
Γνωστός: - Άολέ ρε τωρά που το λαλείς, εν το έκοψεν ο νούς μου...
Αντώνυμος: - Εγώ πάντως αεροπλάνο και άλλη μέρα που το τετραήμερο μου πλέον έν χάννω.Ποιός εν ο μάστρος δαμέσα;
Η υπεύθυνη κοπέλα ήταν πολύ κατανοητηκή και αφού άκουσε την κατάσταση, κάνοντας μια "γλυκειά" παρατήρηση (είναι όλες νεαρές οι υπάλληλοι του ΓΕΠ) που δεν πήγα πιό νωρίς με πέρασε μέσα.
Κανένας δεν παραπονέθηκε που μπήκα μπροστά ενώ άλλοι περίμεναν πιο πολύ, αλλά μάλλον ο κίνδυνος να χάσω το αεροπλάνο βοήθησε στην διατήρηση της ευγένειας.
Μια φωτογραφία και λίγα λεπτά μετά ήμουν κάτοχος μιας ολοκαίνουργιας ταυτότητας και έτοιμος για τη διαδρομή προς το αεροδρόμιο.
Αρκετά ξεκούραστος αυτή τη φορά πληρώνω την διαφορά αλλαγής του εισητηρίου περνάω check-in και ελέγχους στα γρήγορα.
Επιτέλους κάθομαι χαλαρός στο χώρο καπνιστών της αίθουσας επιβατών. Ανάβω τσιγάρο και κατεβάζω μια γουλιά από το κρασί που πήρα από το μπαρ.
Ενώ σκοτώνω την ώρα μέχρι την επιβίβαση με υπολογισμούς... 165 το εισιτήριο, 43 το ταξί, 15 το πρόστιμο της αλλαγής.. εμφανίζεται ένας γνωστός (είπαμε είμαστε ακόμα στο αεροδρόμιο Κύπρου, δεν θα βρεθεί ένας γνωστός ;;).
Ο γνωστός βου δουλεύει στο αεροδρόμιο.
Αφού ανταλλάζουμε τις κλασικές catch-up κουβέντες φτάνουμε στην περιπέτεια με το διαβατήριο της προηγούμενης μέρας.
Με ενημερώνει ότι άν ήθελε ο "αυστηρός" ελεγκτης μπορούσε να μου σφραγίσει το διαβατήριο, ειδικά αφού έληξε τόσο πρόσφατα, ώστε να έχω παράταση όσο και ένα μήνα.
Προς στιγμή φόρτωσα. Κανονικά θα έπρεπε να πάω να τον βρώ να του χρεώσω τα 43 συν 15. Προς στιγμή όμως. Έκανα και γώ την απροσεξία μου. Είπαμε, θετικές σκέψεις.Δεν θα αφήσω ούτε αυτό να με χαλάσει.
Θεσσαλονίκη σου 'ρχομαι.
Συνεχίζεται.....
Όταν συνδιαζεται μάλιστα με καλή παρέα αποτελεί μια από τις καλύτερες μικρές αποδράσεις - διαλειμματα από την ρουτίνα της δουλειάς. (καλά ντε μη βαράτε, ακόμα και αυτοί που δουλεύουν λίγες μέρες την εβδομάδα ρουτινιάζουν. Ναι, ξέρω, δύο μέρες δεν είναι λίγες, είναι πολύ λίγες αλλά τι να κάνουμε, η κάθε δουλειά έχει και τα καλά και τα κακά της. Deal with it).
Μέρος 1ο
Η ιδέα ξεκίνησε ώς μίνι διακοπές να ξελαμπικάρουμε αλλά μετά από μικροσυνεννοήσεις εξελίχτηκε σε επανασύνδεση του "πυρήνα του γκρούπ".
Βλέπετε ο ένας ανεβαίνει Θεσσαλονίκη κάθε βδομάδα πενθήμερο αφού το άλλο του μισό μένει εκει, ο άλλος έχει να βγει από την Κύπρο από τον Ιούλιο και το χρειάζεται άμεσα, και ο τρίτος μετακόμισε στο Λονδίνο τον περασμένο χρόνο και του λείπουν οι παλιοί του φίλοι.
Συνάντηση λοιπόν στον "Λευκό τον Πύργο".
Μετ' εμποδίων συνάντηση...Στον Λευκό τον πύργο συναντήθηκαν μόνο οι δύο στην καθορισμένη ώρα. Και αυτό γιατί αν σου τύχει ελεγκτής διαβατηρίων που θέλει να κάνει τον αυστηρό την πάτησες.
...Λίγες μέρες πριν.
Το διαβατήριο φυλαγμένο σε συρτάρι από το τελευταίο ταξίδι. Το βρίσκεις και το παίρνεις αφήνοντας στο συρτάρι το χαρτί του στρατού αφού δεν το ζητάνε πλέον. Του ρίχνεις μια ματιά, βλέπεις το "2008" , και το βάζεις στην θήκη του backpack που ετοιμάζεις.
Και φτάνει η μέρα , δηλαδή η νύχτα του ταξιδιού...(φτάνει;)
Τελειώνεις από την δουλειά στις τέσσερις το πρωϊ. Μαζεύεις τα "σύνεργα" σου αφού θα χρησιμοποιήσουν άλλοι τον χώρο τις επόμενες μέρες. Το ποτό στην δουλειά και η κούραση κάνουν την προσπάθεια να παραμείνεις ξύπνιος μέχρι την ώρα της πρωϊνής πτήσης δύσκολη. Και την διάθεση για διαπραγματεύσεις δυσκολότερη...
Το check-in γίνεται γρήγορα, είναι λογικό αφού μόνο το backpack κουβαλάς. Το να ταξιδεύεις χωρίς βαλίτσες είναι δυνατότητα που απολαμβάνεις μόνο αν ανήκεις στο ισχυρό φύλο.
Έρχεται η σειρά σου να περάσεις τον έλεγχο διαβατηρίων. Δίνεις το διαβατήριο σου και περιμένεις κάποια δευτερόλεπτα.
Ελεγκτής: - Πού πάτε;
Αντώνυμος: - Θεσσαλονίκη!!
Ελεγκτής: - Θα χρειαστεί να δώ ταυτότητα..
Αντώνυμος: - Ξέρετε χρησιμοποιώ το διαβατήριο για ταυτότητα από τότε που την έχασα, δύο τρία χρόνια μετά την έκδοση της...
Ελεγκτής: - Θεσσαλονίκη ε!! Και πώς σκοπεύεις να το πας με ληγμένο διαβατήριο;
Αντώνυμος: .... (Πότε πέρασαν κιόλας 10 χρόνια;)
Ελεγκτής: -Λυπάμαι (ναι καλά, όϊ σε πιάσει το κλάμα τωρά..) δεν μπορώ να σας αφήσω να πετάξετε.
Όσο προσεκτικός και οργανωμένος να είσαι ο νόμος του Μέρφυ θα σε πετύχει κάποτε.
Απογοήτευση. Άδικο το ξενύχτι.
Δεν βαριέσαι, χάθηκε μια μέρα από τις πέντε, έχουμε άλλες τέσσερις.
Θετική σκέψη πάνω απ' όλα.
Τουλάχιστον χάρη στην δυνατότητα που είπαμε πιό πάνω, δεν ταλαιπωρείσαι να πάρεις πίσω τις αποσκευές σου. Άσε που αφού οι άλλοι θα είναι ήδη εκεί θα έρθουν να σε πάρουν με το αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο άρα γλυτώνεις το λεωφορείο.
Αλλαγή εισιτηρίου για την επόμενη μέρα και γρήγορα στο πάρκινγκ να πετύχεις κανένα γνωστό να σε πάρει πίσω στην Λευκωσία, αφού το αυτοκίνητο του κολλητού που θα ταξιδεύατε μαζί, είναι στο park-2-fly και ο κολλητός ήδη κάθεται στην θέση του στο αεροπλάνο με την ζώνη σφιγμένη έτοιμος για απογείωση.
Η προσπάθεια εύρεσης γνωστού για μεταφορά εγκαταλείπεται μετά από 3 λεπτά. Είναι ήδη αργά και η κούραση έχει χτυπήσει κόκκινο ακριβώς όπως και το χρώμα των ματιών τέτοια ώρα. Πως να ζητήσεις από κάποιον , απλό γνωστό να σε "πετάξει" μαζί του με χαμόγελο;;
... Άσε καλύτερα, ας αγοράσουμε την ευκολία μας.
Αντώνυμος: -Πόσο πάει μέχρι Λευκωσία μάστορα;
Ταξιτζής: - Πενήντα ευρά!
Αντώνυμος: - Ώς τα Λατσιά; (πονηρός ο Λατσιώτης)
Ταξιτζής: - Εεε σαραντα-τρία.
Αντώνυμος: - Σικκιμέ πάμε. (μα πότε ακριβώσαν έτσι τα ταξί;;) Τουλάχιστον θα κοιμηθώ μια ώρα νωρίτερα να έχω δυνάμεις για την επόμενη μέρα.
Η Επόμενη μέρα...
Γραφείο εξυπηρέτησης πολιτών (ΓΕΠ). Εύκολα και γρήγορα.Έτσι λέγεται και.. έτσι είναι!Εκτός και αν...
Δεν χρειάζεται πολύ πρωϊνό ξύπνημα, το ξυπνητήρι μπορεί να κτυπήσει και στις δέκα (δέκα το πρωϊ άμα δουλεύεις νύχτα, είναι νωρίς. Είπαμε η κάθε δουλειά έχει και τα κακά της αυτό είναι από τα κακά από μιά άποψη.) αφού είναι τόσο γρήγορη και εύκολη η διαδικασία.
Δεν θα ανανεωθεί το διαβατήριο , αφού μόνο ταυτότητα χρειάζεται, να γύτώνουμε και χρόνο.
Φτάνοντας στο ΓΕΠ η ουρά από κόσμο είναι μέχρι έξω στο πεζοδρόμιο.
Και φυσικά είμαστε στην Κύπρο όπου παντού θα πετύχεις ένα γνωστό (εκτός από το αεροδρόμιο την ώρα που τον ψάχνεις)
Αντώνυμος: - Τι έγινε ρε παιδιά;; (αλά Σπύρος στους απαράδεκτους).Γιατί τόσος κόσμος; Δεν είναι εδώ που είναι "εύκολα και γρήγορα"; Με τόσο κόσμο εύκολα δεν νομίζω και γρήγορα δύσκολα το βλέπω.
Γνωστός: - Ττεϊκ ε νάμπερ. Εχαλάσαν τα κκομπιούτερ στον έφορον τζιαι εστείλαν ούλλον τον κόσμον δαμαί.
Αντώνυμος: - Πέ μου, αύριο εν 25 του Μάρτη έννεν;
Γνωστός : - Ναί!
Αντώνυμος: - Αργία δηλαδή έννεν;;
Γνωστός: - Ναι!
Αντώνυμος: - Με λλία λόγια εχαλάσαν τα μηχανήματα του έφορου σημαίνει "επιάσαν πολλοί υπάλληλοι του έφορου άδεια για να κάμουν. Παρασκευοσαββατο-Αδειο-Δεύτερο-Αργία-Τρίτη-25ηΜαρτίου πενθήμερο και έμεινε το γραφείο χωρίς υπαλλήλους. (σhεϊττάνης ο Λατσιώτης)
Γνωστός: - Άολέ ρε τωρά που το λαλείς, εν το έκοψεν ο νούς μου...
Αντώνυμος: - Εγώ πάντως αεροπλάνο και άλλη μέρα που το τετραήμερο μου πλέον έν χάννω.Ποιός εν ο μάστρος δαμέσα;
Η υπεύθυνη κοπέλα ήταν πολύ κατανοητηκή και αφού άκουσε την κατάσταση, κάνοντας μια "γλυκειά" παρατήρηση (είναι όλες νεαρές οι υπάλληλοι του ΓΕΠ) που δεν πήγα πιό νωρίς με πέρασε μέσα.
Κανένας δεν παραπονέθηκε που μπήκα μπροστά ενώ άλλοι περίμεναν πιο πολύ, αλλά μάλλον ο κίνδυνος να χάσω το αεροπλάνο βοήθησε στην διατήρηση της ευγένειας.
Μια φωτογραφία και λίγα λεπτά μετά ήμουν κάτοχος μιας ολοκαίνουργιας ταυτότητας και έτοιμος για τη διαδρομή προς το αεροδρόμιο.
Αρκετά ξεκούραστος αυτή τη φορά πληρώνω την διαφορά αλλαγής του εισητηρίου περνάω check-in και ελέγχους στα γρήγορα.
Επιτέλους κάθομαι χαλαρός στο χώρο καπνιστών της αίθουσας επιβατών. Ανάβω τσιγάρο και κατεβάζω μια γουλιά από το κρασί που πήρα από το μπαρ.
Ενώ σκοτώνω την ώρα μέχρι την επιβίβαση με υπολογισμούς... 165 το εισιτήριο, 43 το ταξί, 15 το πρόστιμο της αλλαγής.. εμφανίζεται ένας γνωστός (είπαμε είμαστε ακόμα στο αεροδρόμιο Κύπρου, δεν θα βρεθεί ένας γνωστός ;;).
Ο γνωστός βου δουλεύει στο αεροδρόμιο.
Αφού ανταλλάζουμε τις κλασικές catch-up κουβέντες φτάνουμε στην περιπέτεια με το διαβατήριο της προηγούμενης μέρας.
Με ενημερώνει ότι άν ήθελε ο "αυστηρός" ελεγκτης μπορούσε να μου σφραγίσει το διαβατήριο, ειδικά αφού έληξε τόσο πρόσφατα, ώστε να έχω παράταση όσο και ένα μήνα.
Προς στιγμή φόρτωσα. Κανονικά θα έπρεπε να πάω να τον βρώ να του χρεώσω τα 43 συν 15. Προς στιγμή όμως. Έκανα και γώ την απροσεξία μου. Είπαμε, θετικές σκέψεις.Δεν θα αφήσω ούτε αυτό να με χαλάσει.
Θεσσαλονίκη σου 'ρχομαι.
Συνεχίζεται.....
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 22, 2008
Τρίτη, Φεβρουαρίου 19, 2008
Προβλήματα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
