Γιατί γίναμε τόσο μίζεροι ;

Υπάρχει ένα επιστήμονικό τεστ.Λέγεται το τεστ των γυμνών φωτογραφιών, και λειτουργεί ως εξής:
Πέστε ότι υπάρχει μια γυμνή φωτογραφία σας, που αν κυκλοφορούσε θα σας ντρόπιαζε.
Αναρωτηθείτε πόσους ανθρώπους στη ζωή σας θα εμπιστευόσασταν να δουν εκείνη την φωτογραφία.
Μελέτες δείχνουν ότι για όλους σχεδόν, ο αριθμός ανθρώπων που εμπιστευόμαστε μικραίνει. Ένα περίπου τέταρτο των ανθρώπων που μίλησαν δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ να εμπιστευτούν.
Σε μια βόλτα στην πόλη που μένετε, ένας στους τέσσερις ανθρώπους που περνάτε δεν έχει κανέναν.
Ανάμεσα στους ανθρώπους της μελέτης που είχαν κάποιον, ο μέσος αριθμός ανθρώπων στον κύκλο εμπιστοσύνης τους, ήταν δύο. Και αυτό περιλαμβάνει συζύγους και γονείς!
Οι αριθμοί είναι αρκετά κάτω σε σχέση με παλιότερα. Ο κόσμος γίνεται πιο ψυχρός και μοναχικός.

Γιατί άραγε;

Λιγότεροι ενοχλητικοί άγνωστοι στις ζωές μας.
Η ενόχληση είναι κάτι που συνηθίζουμε να ανεχόμαστε με τον καιρό , όπως το οινόπνευμα ή μια ενοχλητική μυρωδιά που σιγά σιγά μας επηρεάζει λιγότερο. Όσο όμως πιο πολύ έχουμε την δυνατότητα να αποφεύγουμε την ενόχληση γινόμαστε λιγότερο σε θέση να την χειριστούμε. Το πρόβλημα είναι ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο που μας βοηθά όταν θέλουμε να αποφύγουμε εύκολα τους άλλους ανθρώπους . Κάνουμε τα ψώνια μας on-line και αποφεύγουμε τις ουρές στα ταμεία, τα παιδάκια που θέλουν να τα αγοράσουν όλα, και τους γονείς που είτε δεν μπορούν, είτε είναι πολύ αναίσθητοι να τα μαζέψουν. Ξοδεύουμε εκατοντάδες λίρες σε ένα σύστημα Home Theater ώστε να μπορούμε να απολαύσουμε τις ταινίες μας σε μεγάλη οθόνη χωρίς το κωλόπαιδο που κάθεται πίσω μας να κλωτσά το κάθισμα μας και να μην βάζει γλώσσα μέσα, ή τον ψηλό που κάθεται μπροστά μας και χάνουμε τη μισή εικόνα. Νοικιάζουμε ακόμη και τα DVD μας online και έτσι γλιτώνουμε την κουβέντα με τον άσχετο υπάλληλο του βιντεοκλάμπ της γειτονιάς μας που μας προτείνει ότι μαλακία θεωρεί ταινιάρα. Περιμένουμε στο δωμάτιο αναμονής στο γιατρό; Σιγά μην πιάσουμε κουβέντα με την γριούλα δίπλα μας για την κόρη της που δεν παντρεύτηκε ακόμα . Βάζουμε τα ακουστικά του mp3 player μας στα αυτιά μας και ανοίγουμε sms κουβέντα με έναν φίλο ή με μια γκόμενα που μας έδωσε το τηλέφωνο της προχτές στο κλάμπ και μας είπε πάρε με όποτε θέλεις να τα πούμε.
Έτσι φιλτράρουμε την ενόχληση από τον κόσμο μας.
Και θα ήταν τρομερό, αν πραγματικά ήταν δυνατό να κρατηθεί όλη η ενόχληση έξω από τη ζωή μας.
Ευτυχώς δεν είναι έτσι. Εφ' όσον έχουμε ανάγκες, αναγκαστικά θα έρθουμε κάποτε σε επαφή με ανθρώπους που δεν αντέχουμε. Αλλά αυτή η ικανότητα, που μας κάνει να ανεχόμαστε τους άλλους και να ανεχτούμε τις ενοχλητικές συνομιλίες, τις περίεργες αισθήσεις χιούμορ, την άσχημη μυρωδιά κάποιου συνομιλιτή μας που πλακώθηκε στα σκόρδα, χάνεται σιγά σιγά.
Το ανοσοποιητικό σύστημα ενόχλησής μας αποδυναμώνεται. Έτσι όταν αναγκαστικά έρθουμε σε επαφή με κόσμο, επειδή δεν μπορούμε να την ελέγξουμε, τα παίζουμε.


Λιγότεροι ενοχλητικοί φίλοι.
Όταν πήγα στην πρώτη τάξη στο δημοτικό, με έβαλαν σε μία τάξη με 28 άλλα παιδιά που ήξερα και δεν επέλεξα. Τυχαία μας έριξαν εκεί μαζί. Έπρεπε να προσπαθήσω να επιλέξω τους φίλους μου από εκείνη την ομάδα..
Σήμερα, αν είμαι οπαδός της ομάδας ποδοσφαίρου ΤΑΔΕ μπορώ να βρω ένα φόρουμ ΤΑΔΕ και να συναντήσω πολλούς ομοϊδεάτες. Ίδια άποψη, ίδια ενδιαφέροντα, ίδια αίσθηση του χιούμορ. Μπορούμε να μπούμε και σε ένα private chat room και να κλείσουμε όλους τους άλλους έξω.
Αντίο στην κουραστική, άβολη, και επίπονη διαδικασία να συναναστραφούμε με κάποιο που είναι διαφορετικός, κάποιο που είναι σε άλλη φάση από μάς. Περνά και αυτή η διαδικασία στο παρελθόν, όπως το πλύσιμο των ρούχων στο χέρι.
Αυτό είναι κακό, επειδή το να συναναστρέφεσαι με διαφορετικούς ανθρώπους είναι σημαντικό μέρος στη διαβίωση σε μια κοινωνία. Μάλλον όχι. Δεν είναι έτσι ακριβώς . Το να συναναστρέφεσαι με διαφορετικούς ανθρώπους είναι η κοινωνία. Αυτό είναι κοινωνία. Άνθρωποι με αντίθετα γούστα και συγκρουόμενες προσωπικότητες να λειτουργούν σε ένα χώρο και να συνεργάζονται, με σφιγμένα δόντια μερικές φορές. Πριν κάποια χρόνια , έπρεπε να μπούμε σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο για να δούμε μια ταινία. Δεν μπορούσαμε να επιλέξουμε, είτε το κάναμε ή δεν βλέπαμε την ταινία. Όταν παίρναμε ένα νέο αυτοκίνητο, όλη η γειτονιά μαζευόταν να το χαζέψει. Μερικοί από εκείνους ήταν γείτονες που δεν μιλάγαμε και τόσο όσο με άλλους ή και ο μαλάκας γείτονας που μας έπρηζε με τα παράπονα του , και χαίρονταν μαζί μας, έστω και αν κάποιοι ίσως να μας ζηλοφθονούσαν. Δεν τους διώχναμε όμως.
Γενικά, οι άνθρωποι παλιά ήταν πιο ευτυχισμένοι με τις δουλειές τους και πιο ικανοποιημένοι με τη ζωή τους απ΄ ότι σήμερα. Και είχαν περισσότερους φίλους. Ακόμα κι αν δεν είχαν σχεδόν καμία δυνατότητα να φιλτράρουν τους φίλους τους μέσω κοινών ενδιαφερόντων, (ας πούμε ήταν φίλοι με τον τύπο που έτυχε να είναι γείτονας) είχαν περισσότερους στενούς φίλους από ότι έχουμε τώρα. Ανθρώπους που μπορούσαν να εμπιστευθούν.
Από ότι φαίνεται, άμα περάσει η πρώτη ενόχληση, άμα ξεπεραστεί το σύνδρομο ανωτερότητας ,που μας κάνει να πιστεύουμε ότι "ακούνε διαφορετική μουσική επειδή δεν καταλαβαίνουν την ΔΙΚΗ μου" μας βγαίνει πιο άνετα η ανάγκη για άλλους ανθρώπους και βλέπουμε και την ανάγκη τους για μας σε ένα επίπεδο που ξεπερνά τα κοινά ενδιαφέροντα.
Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά ζώα . Και η δυνατότητα να υποστούν τους βλάκες,και να ανεχτούν την ενόχληση, είναι χαρακτηριστικό που μας κάνει ανθρώπους, που μας επιτρέπει να λειτουργούμε σε έναν κόσμο με άλλους ανθρώπους που δεν είναι εμείς.

SMS = κακή επικοινωνία Έχω ένα φίλο που χρησιμοποιεί την έκφραση "είμαστεν εντάξει", με έναν σαρκαστικό τρόπο. Εννοεί, "παρέτα μας ρε ." Χρησιμοποιεί ειρωνικό τόνο φωνής και καταλαβαίνεις το ύφος. "Πάμε για καφέ στο νέο cafe που άνοιξε Μακαρίου;"
"Είμαστεν εντάξει"...
Μια φορά θα πήγαινα στο σπίτι του και του έστειλα ένα μήνυμα, ρωτώντας τον αν ήθελε να πάρω μαζί να φάμε, όσο φαγητό είχε μείνει από το προηγούμενο βράδυ που είχαμε φάει παρέα ; Η απάντησή του ήρθε σε μήνυμα και έλεγε : "είμαστεν εντάξει"
Με χάλασε κάπως. Εγώ είχα φτιάξει το φαγητό που φάγαμε. Την προηγούμενη μου έδωσε συγχαρητήρια για το πόσο καλό ήταν. Και έφαγε και δεύτερο πιάτο.
Αλλά η προσφορά μου να πάρω να φάμε όσο έμεινε αντιμετωπίζεται με "είμαστεν εντάξει";
Τον απόφυγα για μέρες.
Λίγες μέρες μετά έπεσε πάνω στον αδερφό μου στο δρόμο και τελικά ξεκαθαρίστηκε ότι το "είμαστεν εντάξει", δεν το έγραψε ειρωνικά αλλά κυριολεκτικά, ""είμαστεν εντάξει φίλε έχουμε φάει"
Δεν χρειαζόμαστε μελέτη για να καταλάβουμε ότι περισσότερο από 40% αυτών που λέγονται σε ένα sms ή email παρεξηγείται. Η μελέτη έγινε anyway.
Το τρομακτικό είναι πως με περισσότερους από τους μισούς μας "φίλους" σήμερα επικοινωνούμε με sms ή email και instant messengers. Με κάποιους δεν έχουμε μιλήσει ποτέ στο τηλέφωνο ή προσωπικά.
Έτσι, αν 40% της προσωπικότητάς μας έχει χαθεί στη παρερμηνεία γραμμένων μηνυμάτων, αυτοί οι άνθρωποι με ξέρουν; Ξέρουν τον Αντώνυμο, ή ξέρουν τον «γραπτό» Αντώνυμο, ένα τύπο που είναι 40% διαφορετικός αν τον γνωρίσεις από κοντά; Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι σας αντιπαθούν μέσω αυτών που γράφετε σε ένα φόρουμ, ή σε ένα chat room, το κάνουν επειδή πραγματικά είστε αταίριαστοι και αντίθετοι με τις απόψεις τους ή λόγω των παρεξηγημένων 40%; Και οι άνθρωποι που σας γουστάρουν μέσω του αυτών που γράφετε;;;.


SMS = λιγότερη επικοινωνία
Η αλήθεια είναι ότι η γραπτή επικοινωνία μας επιτρέπει να κάνουμε κάτι που η προφορική δεν επιτρέπει. Να φτιάξουμε αυτό που θέλουμε να πούμε και να το διορθώσουμε πριν το στείλουμε.
Πόσες φορές έχει τύχει να πετάξουμε μια μαλακία πάνω στα νεύρα μας πριν προλάβουμε να σκεφτούμε;
Η γραπτή επικοινωνία μας δίνει αυτή την ευκολία. Σωστά, αλλά αυτό που χάνουμε στο γραπτό είναι πιο πολύ από αυτό που κερδίζουμε .
Όταν λέμε κάτι από κοντά σε κάποιον, ποιο ποσοστό αυτών που λέμε είναι στην ουσία οι λέξεις; Σε συνδυασμό με τη γλώσσα του σώματος τον τόνο φωνής σας και τις εκφράσεις του προσώπου; Το μισό;
Είναι το 7%. Το άλλο 93% είναι μη λεκτικό, σύμφωνα με τις μελέτες.
Δεν χρειαζόμαστε μελέτες για να το καταλάβουμε. Μεγάλο μέρος του χιούμορ είναι σαρκασμός, και ο σαρκασμός είναι συνδυασμός λέξεων αντίθετων με τον τόνο της φωνής. "Είμαστεν εντάξει". Το αστείο δεν είναι οι λέξεις αλλά ο τρόπος.
Όπως όταν μια κοπέλα μας γουστάρει, και δεν χρειάζεται να μας το πει με λέξεις. Το καταλαβαίνουμε από το βλέμμα της, το σπινθήρισμα στα μάτια της, τη στάση της, το χαμόγελο της.
Και αυτό μας οδηγεί στο επόμενο πρόβλημα. Η δυνατότητα να κατανοούνται οι διαθέσεις του συνομιλητή μας είναι σημαντική. Παιδιά γεννημένα χωρίς αυτή θεωρούνται διανοητικά προβληματικά. Άνθρωποι που έχουν ανεπτυγμένη την δυνατότητα αυτή θεωρούνται "χαρισματικοί" και γίνονται αστέρια του σινεμά ή πολιτικοί. Δεν είναι αυτό που λένε, είναι η ενέργεια που εκπέμπουν, που μας κάνει να εντυπωσιαζόμαστε με αυτούς.
Το κακό με την γραπτή επικοινωνία είναι η απογύμνωση της από όλα αυτά.Και η απογύμνωση αυτή δημιουργεί μια παράξενη παρενέργεια. Επειδή δεν καταλαβαίνουμε τη διάθεση του συνομιλητή μας, κάθε πρόταση που διαβάζουμε φιλτράρεται μέσα από τη δική μας διάθεση. Όταν διάβασα το μήνυμα του φίλου μου και το πήρα σαν σαρκαστικό ήταν κυρίως επειδή ήμουν εγώ σε κακή διάθεση. Ήμουν σε μια διάθεση που θα πειραζόμουν με το παραμικρό και δεν ένοιωθα τη χαλαρή, ήρεμη ενέργειά του ώστε να πιάσω το ύφος του .
Το χειρότερο είναι ότι με πολλές επικοινωνίες σαν αυτή , η διάθεσή μου παραμένει χάλια .

Δεν κρινόμαστε αρκετά.
Το μισό από αυτό που χάνεται με την απουσία στενών φίλων δεν έχει καμία σχέση με πάρτι που χάνουμε ή παρέας για να πάμε για καφέ ή ποτό. Αυτό που χάνεται είναι η έλλειψη πραγματικής κριτικής. Μέσω απόψεων που έχω εκφράσει σε διάφορα forums και chat rooms στο ίντερνετ έχω δεχτεί και καλές κριτικές και κακές. Με έχουν βρίσει και με έχουν πει γαμώ τα παιδιά.
Κανένα από αυτά δεν με πείραξε πραγματικά, ή με έκανε να νοιώσω καλά με τον εαυτό μου για πολύ. Επειδή κανένας από εκείνους τους ανθρώπους δεν με ήξερε αρκετά καλά ώστε να με ενοχλήσουν οι βρισιές του. Έχω λοιπόν ακούσει πολλά αλλά έχω κριθεί - και εννοώ με τον τρόπο που η κοπέλα σου ή ένας καλός φίλος μπορεί να σε κρίνει - πολύ λίγο. Και έχω γίνει χειρότερος λόγω αυτού.
Η διαφορά είναι ότι οι προσβολές προέρχονται από κάποιο που με δεν με γουστάρει ενώ δεν με ξέρει.
Η κριτική, από την άλλη πλευρά, είναι κάποιος που μου λέει κάτι για μένα, που ο ίδιος δεν ξέρω ή δεν βλέπω. Και όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε τα πιο πολλά που ξέρουμε για μας τα έχουμε μάθει μέσα από άλλους ανθρώπους.
Ξέρω ότι είμαι πολύ αδύνατος αφού είμαι ο μισός από ότι οι περισσότεροι γύρω μου, ή ότι είμαι υπέρβαρος επειδή έχω παρατηρήσει τους περισσότερους γύρω μου που είναι πιο αδύνατοι. Ξέρω ότι είμαι ενοχλητικός οπότε κάνω κάτι που ενοχλεί επειδή βλέπω το ύφος στα πρόσωπα των άλλων όταν το κάνω.
Έχω αποφύγει πραγματικά μεγάλα λάθη στη ζωή μου, επειδή κάποιοι ειλικρινείς και πραγματικοί φίλοι, με έκατσαν κάτω και μου μίλησαν.
Είναι τραγικό, όμως το ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν κάνει ποτέ τέτοιες συζητήσεις. Οι επεμβάσεις από φίλους, η ωμή ειλικρίνεια, οι « ήσουν μαλάκας χτες και τα πήραν όλοι μαζί σου με τον τρόπο που μίλησες, αλλά κανένας δεν θέλει να πει τίποτε επειδή δεν θέλουν να παρεξηγηθούν" κουβέντες.
Οι περίεργες , άβολες , συζητήσεις που μπορείτε μόνο να έχετε με κάποιο που σας ξέρει καλά και δεν τον παρεξηγείτε. Τα sms και τα email είναι βολικά μέσα για αποφυγή τέτοιου είδους συζητήσεων.
Με αυτά, μπορείτε να απαντήσετε όποτε θέλετε. Μπορείτε να μετρήσετε τις λέξεις σας. Μπορείτε να επιλέξετε ποιες ερωτήσεις να απαντήσετε. Ο παραλήπτης δεν βλέπει το πρόσωπό σας, δεν μπορεί να δει ότι είστε νευρικός, αμήχανος, δεν μπορεί να καταλάβει πότε λέτε ψέματα. Έχετε τον έλεγχο στο τι λέτε και κατά συνέπεια το άλλο πρόσωπο δεν βλέπει ποτέ μέσα από το καβούκι που φτιάχνετε γύρω σας, δεν σας βλέπει ποτέ στα άσχημα σας, δεν ξέρει μικροπράγματα για σας, και κακές συνήθειες που σας κάνουν να ντρέπεστε κατα βάθος, αλλά δεν μπορείτε να ελέγξετε. Τα μικροπράγματα, τις ιδιορρυθμίες και τα κόμπλεξ που δεν χρειάζεται να ειπωθούν αλλά ξέρει ένας φίλος για τον άλλο και στα οποία οι πραγματικές φιλίες στηρίζονται.
Με άλλα λόγια, αν στο blog μου έχω δημιουργήσει, με αυτά που γράφω, την εντύπωση ότι είμαι ένας μυστήριος , σκληρός τύπος και πάντα γράφω βαθιά και μυστήρια κείμενα για ψαγμένα θέματα, όσοι με διαβάζουν έχουν αυτή την εικόνα στο μυαλό τους για μένα. Έχοντας φτιάξει αυτή την εικόνα μου είναι δύσκολο μια μέρα να βάλω ένα κείμενο που να λέω πως προχτές με έπιασε το παράπονο και επειδή μου λείπει κάποια μέθυσα και έκανα ότι μαλακία μου κατέβαινε και έγινα ρεζίλι ή ότι με έπιασε κόψιμο ενώ δούλευα και μόλις πρόλαβα να πάω στην τουαλέτα. Να μην μπορείς να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό σε καθημερινές στιγμές επειδή χώθηκες πολύ βαθιά σε μια ψεύτικη εικόνα που έφτιαξες για σένα. Αυτό είναι ένα πολύ μοναχικό συναίσθημα.
.
Προσβολές Κατάθλιψη Οργή
Πολλοί λένε:«Φυσικά και είμαστε θλιμμένοι και αγχωμένοι! Άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα και η φτώχια μαστίζει μεγάλο ποσοστό του πλανήτη! Η Αμερική μετατράπηκε σε σχεδόν ναζιστική χώρα! Οι πιο πολλοί άνθρωποι βλέπουν ότι μαλακία και «talk show» κουτσομπολιό τους δείχνει η τηλεόραση και την συζητούν και ώρες μετά! Άνθρωποι πεθαίνουν στους χωρίς νόημα πολέμους σε όλο τον κόσμο!»

Πώς καταλήξαμε με πιο αρνητική άποψη του κόσμου από τους γονείς μας; Ή τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας; Οι άνθρωποι τότε ζούσαν λιγότερα χρόνια, τα μωρά πέθαιναν συχνότερα, οι ασθένειες ήταν πιο συχνές και ανίατες. Η επιστήμες πολύ πιο πίσω. Οι ευκολίες πολύ λιγότερες. Εάν κάποιος φίλος σας έφυγε στο εξωτερικό ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσετε ήταν με χαρτί, στυλό και γραμματόσημα. Στην εποχή μας οι αμερικάνοι κτύπησαν το Ιράκ ,τον καιρό των οι γονιών μας είχαν κτυπήσει το Βιετνάμ (που σκοτώθηκαν πενήντα φορές περισσότεροι άνθρωποι) και τον καιρό των δικών τους γονιών έγινε ο δεύτερος παγκόσμιος (που σκοτώθηκαν χίλιες φορές πιο πολλοί). Οι παππούδες και γιαγιάδες μας μεγάλωσαν σε μία εποχή που δεν είχε κανένας air-condition. Οι γονείς τους το ίδιο. Γιατί είμαστε όλοι σε τέτοια χάλια διάθεση;

Να γιατί:
Εάν ποστάρω ένα κείμενο που λέει, "Η Βίσση είναι η καλύτερη τραγουδίστρια της Ελλάδας" και την ίδια ημέρα ποστάρω ένα κείμενο που λέει, "Η Βίσση είναι η χειρότερη τραγουδίστρια της Ελλάδας, λένε οι ειδικοί στην μουσική" που νομίζετε ότι θα γίνουν τα περισσότερα σχόλια; Από εμπειρία σας λέω στο δεύτερο. Τα αρνητικά προσβλητικά σχόλια κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα πιο γρήγορα παρά τα θετικά.Όλοι ψάχνονται να καβγαδίσουν, να βγάλουν τα νεύρα τους.
Πολλοί bloggers το ξέρουν. Τα blogs τους έχουν ψηλή κυκλοφορία λόγω καβγάδων και έτσι επιλέγουν με τρόπο εμπρηστικά θέματα. Άλλα blogs αρχίζουν να ανακυκλώνουν την ίδια ιστορία από παρόμοια άποψη. Αν αρχίσετε, μπορεί να διαβάζετε όλη ημέρα και να μην βγείτε από το, «τους μαλάκες, δεν καταλαβαίνουν από μουσική» κλίμα.

Έτσι δημιουργούνται ολόκληρες online ομάδες ανθρώπων που συμφωνούν ότι στην 9/11 το Πεντάγωνο χτυπήθηκε με ένα πύραυλο και όχι ένα αεροπλάνο και, ότι το World Trade Center ήταν παγιδευμένο με εκρηκτικές ύλες, και πυροδοτήθηκαν μετά που τα μαϊμού αεροπλάνα με remote control χτύπησαν τους πύργους ενώ τα πραγματικά αεροπλάνα άλλαξαν πορεία, και οι επιβάτες αποβιβάστηκαν και μάλλον εκτελέστηκαν. Και είναι πολλοί που συμμερίζονται τις θεωρίες συνομωσίας αυτές.
Έτσι όχι μόνο συνεχίζουν να θεωρούν αλήθεια κάτι αρκετά τραβηγμένο αλλά κλείνονται στην φάση τους και μακριά από κάθε διαφωνία στο θέμα. Έτσι έχουν στο μυαλό τους μια άποψη του κόσμου που φαίνεται χειρότερη από όσο είναι πραγματικά. Αυτό δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα παλιότερα, επειδή δεν υπήρχαν τόσα κανάλια στην τηλεόραση. Έτσι υπήρχε κάτι που ενοποιούσε τους ανθρώπους με τον τρόπο αυτό αφού όλοι έβλεπαν τις ίδιες ειδήσεις, όλες από ίδια άποψη. Ακόμα κι αν η άποψη ήταν μαλακία και λανθασμένη, ακόμα κι αν μερικές ιστορίες δεν έβλεπαν το φως της δημοσιότητας ή θάβονταν, τουλάχιστον όλοι μοιράζονταν τα ίδια.
Αυτό τέλειωσε. Τώρα είναι αλλιώς. Ενώ παλιά διαφωνούσαν επειδή είδαν τις ίδιες ειδήσεις και τις ερμήνευαν διαφορετικά, τώρα διαφωνούν επειδή βλέπουν εντελώς διαφορετικές ειδήσεις.
Αυτό μας κάνει να μισήσουμε ο ένας τον άλλον περισσότερο. Άλλο να διαφωνείς με κάποιον για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε ενάντια στην τρομοκρατία. Εντελώς άλλο πράγμα να νομίζεις ότι δίνει σιωπηλή συγκατάθεση στην κυβέρνηση του να δολοφονήσει χιλιάδες πολίτες της για ένα σχέδιο που είναι σαν παρατραβηγμένο σενάριο .Η διαφορά είναι μεγάλη και έτσι η ένταση δεν μπορεί να αποφορτιστεί αντίθετα φουντώνει.

Αισθανόμαστε άχρηστοι… επειδή είμαστε άχρηστοι.
Υπάρχει ένα πλεονέκτημα όταν οι πιο πολλοί μας φίλοι είναι online friends: Έχουν λιγότερες απαιτήσεις από μας.
Ναι, τους υποστηρίζουμε συναισθηματικά όταν το χρειάζονται, τους μιλάμε και προσπαθούμε να τους ανακουφίσουμε μετά από ένα χωρισμό , ίσως τους αποτρέψουμε ακόμη και από μια αυτοκτονία.
Το να γνωρίζεις κάποιον από κοντά όμως προσθέτει έναν μακρύ κατάλογο ενοχλητικών απαιτήσεων. Σπαταλούμε ένα ολόκληρο απόγευμά να τους βοηθήσουμε να φτιάξουν τον υπολογιστή τους. Πάμε σε αγγαρείες μαζί τους. Τους πηγαίνουμε όπου χρειαστούν με το αυτοκίνητό μας επειδή τους πήρε το δικό τους η τράπεζα. Εμφανίζονται στην πόρτα χωρίς να τηλεφωνήσουν πριν, στις πιο ακατάλληλες ώρες, και μας λένε συνέχεια πόσο πεινασμένοι είναι μέχρι να τους δώσουμε τελικά το μισό σάντουίτς μας. Έχουμε τόσο πολύ περισσότερο έλεγχο στο msn messenger, ή σε ένα chat room.
Αλλά το πράγμα είναι αλλιώς. Είμαστε προγραμματισμένοι μέσα από την εξέλιξη της ανθρώπινης φυλής να κάνουμε πράγματα για τους άλλους. Κάθε ένας τα τελευταία πέντε χιλιάδες χρόνια φαινόταν να το συνειδητοποιεί αυτό και ξαφνικά το ξεχάσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Γεμίσαμε αυτοκαταστροφικούς νέους με τάσεις αυτοκτονίας και προσπαθούμε να τους διδάξουμε τον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθηση.
Δυστυχώς όμως, ο αυτοσεβασμός και η αυτοπεποίθηση έρχονται μόνο αφού έχουμε κάνει κάτι που μας κάνει χρήσιμους και αρεστούς. Δεν μπορούμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας. Εάν σκέφτομαι ότι είναι κάποιος είναι άχρηστος που κάθεται στο δωμάτιό του όλη την ημέρα, πίνοντας καπνίζοντας και βλέποντας τηλεόραση, σημαίνει ότι είμαι και εγώ αφού κάνω το ίδιο πράγμα.
Δεν έχει σημασία τι λέμε στον εαυτό μας, ή ποια σλόγκαν έχουμε αποστηθίσει για το πώς ο καθένας είναι σπέσιαλ. Νοιώθουμε τον εαυτό μας σπέσιαλ άμα κάνουμε κάτι σπέσιαλ. Εάν νοιώθουμε σπέσιαλ χωρίς πραγματικά να κάνουμε κάτι, τότε δεν είμαστε ισορροπημένοι.
Είμαστε ναρκισσιστές, και αποσυνδεδεμένοι από την πραγματικότητα.

Θέλετε να βγείτε από την μαύρη λάσπη της λύπησης του εαυτού σας και της κατάθλιψης; Σηκωθείτε λίγο από τον υπολογιστή.Βγείτε μια βόλτα και αγοράστε ένα δώρο για κάποιο που δεν γουστάρετε ιδιαίτερα. Στείλτε μια κάρτα σε κάποιον που τσακωθήκατε και δεν μιλάτε. Κάνετε το τραπέζι στους γονείς σας . Ή κάντε κάτι πιο απλό. Πηγαίνετε καθαρίστε τα φύλλα και τα σκουπίδια από το φρεάτιο του δρόμου σας και την επόμενη φορά που θα βρέχει απολάυσετε τον ήχο του νερού που φεύγει ελεύθερο . Δεν είναι καμιά επιστήμη, είμαστε ένα κοινωνικό ζώο και έτσι γεννιόμαστε, με ορμόνες ευτυχίας που απελευθερώνονται στην κυκλοφορία του αίματός μας όταν βλέπουμε κάποιο άλλο να απολαμβάνει κάτι που κάνουμε γι΄ αυτόν.Κάτι που κάναμε και μας γεμίζει ικανοποίηση. Μπορείτε να βάλετε στην σειρά το αγαπημένο σας ποτό , το αγαπημένο σας φαΐ, την αγαπημένη σας ταινία ,την αγαπημένη σας σειρά τηλεόρασης. Το σύνολο τους δεν θα σας δώσει την ίδια ευχαρίστηση που θα πάρετε αν βοηθήσετε την γριούλα γειτόνισσα κουβαλήσει τον κύλινδρο γκαζιού που είναι βαρύς γι΄ αυτήν. Γι΄ αυτό οι δουλειές γραφείου μας κάνουν τόσο μίζερους, επειδή δεν μπορούμε να δούμε τους καρπούς της δουλειάς μας. Δουλέψτε στην οικοδομή έξω στον ήλιο για δύο μήνες, και για το υπόλοιπο της ζωής σας θα περνάτε από εκεί και θα λέτε, εγώ το έφτιαξα αυτό, δούλεψα εδώ. Το επίπεδο αυτό της: "έφτιαξα αυτό" ή "φύτεψα αυτό" ή "βοήθησα αυτόν" ικανοποίησης, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα που η τεχνολογική πρόοδος μπορεί να προσφέρει.