Ξεσσαλονίκη

Μέρος 2ο

Μετά από μια αρκετά καλή πτήση, το αεροπλάνο προσγειώνεται στο, γνωστό για τους ανέμους που το δέρνουν σχεδόν μονίμως, αεροδρόμιο Μακεδονία.Η κρασοκατάνυξη που ξεκίνησε στην αίθουσα επιβατών του αεροδρομίου Λάρνακας συνεχίστηκε, courtesy of cyprus airways, στο αεροπλάνο, έτσι η bumpy προσγείωση λόγω των ανέμων πέρασε ανώδυνα από το μυαλό μου.
Φάνηκε μάλλον να ήταν σχετικά "τρομακτική" για τους υπόλοιπους sober συνεπιβάτες, αφού με το που άγγιξαν οι τροχοί το έδαφος άρχισαν τα χειροκροτήματα, κάτι που είχα να δω από την τελευταία φορά που ταξίδεψα με ομάδες παιδιών.Αυτή τη φορά παιδιά δεν είδα...

Σε χρόνο ντε-τε πέρασα ελέγχους και αφού προσπέρασα τους υπόλοιπους που στήθηκαν και περίμεναν αποσκευές, βρέθηκα έξω, όπου το πρώτο θετικό της αναβολής του ταξιδιού μου για μια μέρα, "πήρε σάρκα και οστά".
Οι υπόλοιποι με περίμεναν κάνοντας με την συμπεριφορά τους όλο το αεροδρόμιο να κοιτάζει προς το μέρος μου ψάχνοντας να καταλάβουν ποιος celebrity είμαι.(παρόμοια ατμόσφαιρα είχαν δημιουργήσει τα ίδια περίπου άτομα στο αεροδρόμιο του Βελιγραδίου, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, αυτή του "Μνημείου του αγνώστου συγκροτήματος, soon at a blog near you"
Προχωρούμε προς την έξοδο με εμένα στην μέση, φτάνουμε στο αυτοκίνητο, και αφού επιβιβαζόμαστε όλοι ξεκινάμε για το κέντρο της πόλης.
Μια στάση στον Βασιλόπουλο για προμήθειες, αφού η επόμενη ήταν αργία, με έφερε μπροστά σε μια παραλλαγή του αγαπημένου μου ποτού.
Την Smirnoff North, ποτό με βάση την βότκα smirnoff αναμειγμένη με Nordic Blue Berries. Το χρώμα της εντυπωσιακό και η γεύση της ελαφρώς γλυκιά και απαλή.Καμία σχέση με τις γνωστές παραλλαγές βότκας με γεύσεις όπως citrus, blueberry κ.λ.π., πιό κοντά σε στυλ ursus είναι, απλά όχι τόσο γλυκιά και με εντελώς διαφορετική γεύση.Συστήνεται ανεπιφύλακτα για απεριτίφ, για ξεκίνημα της νύχτας πριν την έξοδο (η δικία μας χρήση) και για "light πότες".

Με τα απαραίτητα στην κατοχή μας κατευθυνόμαστε επιτέλους προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται το διαμέρισμα του "άλλου μισού" του κολλητού.
Όταν λέμε κέντρο εννοούμε κέντρο. Εγνατίας! Όχι 406 αλλά κάπου εκεί κοντά.
Ανεβαίνουμε στον έβδομο σε δύο δόσεις, αφού το ασανσέρ είναι τριών ατόμων, μου δείχνουν το δωμάτιο μου και αφού αφήνω το backpack σε μια πολυθρόνα, βγάζω τα παπούτσια και βγαίνω στο μπαλκόνι να δώ πού ακριβώς είμαστε.
Κοιτάω δεξιά..

Ωραία! Και άμα τελειώσει και το μετρό φαντάσου πόσο πιο ωραία θα΄ναι. Άσε που θα΄ναι και βολικά... την επόμενη φορά που θα έρθω..
Κοιτάω αριστερά...
Όμορφα... Ωραία και τα χρώματα του σούρουπου, σκηνή από το Dark City μου θύμισε.
Ότι πρέπει.Γενικά το κέντρο μιας πόλης πολύ με αρέσει (είπαμε Θεσσαλονίκη είμαστε)
Πας με τα πόδια όπου θες, όλα είναι γύρω σου, όλα βολικά!
Και για μας που σκοπεύουμε να κάνουμε ατέλειωτες μπαρότσαρκες ακόμα καλύτερα.

Ο Flash δουλεύει σε delivery σε γυράδικο στην Θεσσαλονίκη
Πριν την εξόρμηση, μην πάμε για ποτά με άδειο στομάχι, μια παραγγελία για γύρο ήταν απαραίτητη.
Το άλλο μισό του φίλου παίρνει τηλέφωνο, και μας ρωτάει, ενώ έχει στην γραμμή τον "υπεύθυνο παραγγελιών" του γυράδικου, τι θέλουμε. Η διαδικασία παίρνει γύρω στα τρία λεπτά, όντας ιδιότροποι όλοι. Απ΄όλα, κοτόπουλο χωρίς σάλτσες,χοιρινό, με κρεμμύδια, χωρίς,με πατάτες,χωρίς ντομάτα κ.λ.π.
Κλείνει το τηλέφωνο και πάει στο άλλο δωμάτιο, να το βάλει στην βάση του γιατί έχει "πέσει" η μπαταρία. Επιστρέφει σχεδόν αμέσως και πριν προλάβει να κάτσει ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος του θυροτηλέφωνου.
- Η φίλη μου θά΄ναι η Φανή, είπε πως θα περάσει, λέει και πάει προς την είσοδο.
Πατάει το κουμπάκι και ακούγεται μια φωνή να λέει...
- Η παραγγελία σας.
Κοιταζόμαστε! Έχουμε μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό.
Σηκωνόμαστε και τρέχουμε προς την πόρτα γεμάτοι περιέργεια να δούμε πως μοιάζει ο superhero.
- Ο flash είσαι; του λέμε όλοι με μια φωνή μόλις ανοίγει η πόρτα...
- Είμαστε πολύ κοντά σας , λέει χαμογελώντας και μας καληνυχτίζει.

Η πρώτη νύχτα μας έχει ξεκινήσει καλά...

Έχουμε μπανιαριστεί, ντυθεί ... οι άντρες, και έχουμε ξεκινήσει τα "εισαγωγικά ποτά", μέχρι να ετοιμαστούν τα θηλυκά της παρέας.
Μετά από μερικά "τελειώνετε πριν γίνουμε πίτα στην αναμονή" και "θα βγούμε ενώ είναι και άλλος κόσμος έξω ή να περιμένουμε να φύγουν όλοι να είμαστε πιο άνετοι" βρεθήκαμε όλοι κάτω και στον δρόμο προς πού αλλού;
Τα Λαδάδικα.
Ο καιρός μας έκανε την χάρη να είναι αρκετά καλός οπότε το περπάτημα προς τα λαδάδικα ήταν απόλαυση. Σε αντίθεση με την επόμενη μέρα που "φύσηξε" κυριολεκτικά "ο βαρδάρης, και καθάρισε"

Δυστυχώς τα λαδάδικα αποτέλεσαν σε γενικές γραμμές μια απογοήτευση αφού ήταν άδεια. Τελευταία φορά που ήμουν εκεί οι δρόμοι-πεζόδρομοι ήταν σαν την πλατεία της Αγίας Νάπας στο peak της σαιζόν και όλα τα μπαράκια γεμάτα κόσμο. Ίσως επηρέασε η αργία της επομένης που έστειλε πολύ κόσμο Χαλκιδική από ότι μας είπαν.
Βρήκαμε όμως ένα ροκ μπαράκι που ο ένας φίλος είχε σταμπάρει σε βόλτες του την προηγούμενη φορά που ήταν εκεί.


Τελικά δεν πειράζει που δεν είχε κόσμο εκεί γύρω.Ένα μπάρ χρειαζόμασταν στην περιοχή και το πετύχαμε. Dizzy Rocks!
Ψηλοτάβανο, με ωραίο κόσμο, μεγάλο μπαρ, Hard rock μουσική και Pilsner Urquell draft.

Μετά από αρκετά ποτά αποφασίσαμε, όσο ωραία και να περνάγαμε , ότι είναι ώρα να βρούμε το επόμενο μέρος για συνέχεια πριν γίνουμε πιο ...dizzy και δυσκολέψει το περπάτημα.

Τα Λαδάδικα δεν είχαν κάτι άλλο να μας προσφέρουν το συγκεκριμένο βράδυ οπότε κινήσαμε για αλλού. Βγαίνοντας από την περιοχή, ο κολλητός, μου ζήτησε να πάμε μέχρι την γωνία να μου δείξει κάτι...

Η συλλογή μου με φωτογραφίες από ανορθόγραφες και περίεργες επιγραφές μόλις μεγάλωσε!


Το επόμενο μαγαζί ήταν "συστημένο" από την ντόπια της παρέας.
- Πάμε στο Κρις, λέει.
- Είναι κάτι σαν στέκι μου και σήμερα είναι καλή βραδιά θα σας αρέσει.

Το Κρις είναι ένα μακρόστενο μπαράκι, μεσαίου μεγέθους και γεμάτο κόσμο.Φίσκα.Συνήθως έτσι είναι μας λέει η "θαμώνας".
Ένα αρκετά μακρύ μπαρ πιάνει αρκετό χώρο στην μια πλευρά και δίπλα από αυτό δύο νεαροί με δυο κιθάρες τραγουδούν και παίζουν ένα ακουστικό σετ που περιλαμβάνει από Γιάννη Χαρούλη και Αγγελάκα μέχρι Beatles και Pink Floyd. Η ατμόσφαιρα είναι μαγική αφού όλοι τραγουδάνε μαζί τους.
Κολλήσαμε. Ποτό στο ποτό και τραγούδι στο τραγούδι, η ώρα πέρασε ωραία και χωρίς να το πάρουμε είδηση.Η μουσική σταμάτησε , ο κόσμος όμως δεν έφυγε.Ούτε και μεις. Για τουλάχιστον μισή ώρα ακόμα.. και η νύχτα μας τέλειωσε στο Κρις.

Άξιζε τον κόπο, έστω και αν το ότι κολλήσαμε εκεί έκανε την λέξη μπαρότσαρκα να μην έχει σχέση με την δικιά μας βόλτα της πρώτης νύχτας. Μάλλον απλή έξοδος μας βγήκε. Μια χαρά έξοδος όμως.

Την επομένη όπως είπα και πιο πάνω, ο Βαρδάρης ήρθε ...να μας γνωρίσει.
Δυνατός μεν, αλλά δεν κατάφερε να μας αποτρέψει από ένα καφεδάκι στην παραλία. Είχαμε και τον ήλιο για σύμμαχο...


Το βράδυ αφού κάναμε μια επανάληψη της προηγούμενης, με ετοιμασία ανδρών, αναμονή γυναικών, εισαγωγικά ποτάκια κ.λ.π. βγήκαμε και πάλι στους δρόμους.

Μια απογευματινή βόλτα μας βοήθησε στο να εντοπίσουμε το μπαρ που θα ξεκινούσε την νύχτα μας.

Rolling Stone.Τα γνωστά φουσκωτά χείλη με τη γλώσσα έξω, σήμα κατατεθέν των Rolling stones, μας καλωσορίζουν πάνω από την πόρτα.
Και πάλι ροκ μουσική, ωραίος κόσμος και ατμόσφαιρα, μια πολύ φιλική σερβιτόρα που όσο δεν είχε δουλειά, έμπαινε στην παρέα μας, και μια μεγάλη τοιχογραφία της gulliveriana του Milo Manara .



Αφού ήπιαμε αρκετά, απολαύσαμε μουσική και κάναμε πλάκες με τα στρινγκάκια που βγάλαμε από ένα μηχάνημα, από αυτά που βάζεις κέρμα και σου βγάζουν μπαλάκι με δωράκι, σε αυτά το δωράκι ήταν εσώρουχο στρινγκ, πήραμε τα πόδια μας και βγήκαμε στο δρόμο για το επόμενο μπαρ.

Ενώ προχωράμε, σταματάω βγάζω φωτογραφίες διάφορα, και έχω ξεκόψει από τους άλλους. Βλέπω απέναντι μια φωτεινή ταμπέλα ενός μπαρ, την οποία πρέπει να βγάλω φωτογραφία.Το όνομα μου έχει κάνει εντύπωση...
Ξεχνάω να απενεργοποιήσω το flash και αφού δεν πετυχαίνω με την πρώτη να φαίνεται καλά το όνομα, δεν βοηθά και το neon της ταμπέλας, κάνω δύο τρεις ακόμα προσπάθειες.
Η λάμψη του flash καρφώνει στους θαμώνες του μπάρ ότι κάποιος έξω βγάζει φωτογραφίες, και δύο τρεις από αυτούς πετάγονται έξω και έρχονται προς το μέρος μου.
Το ύφος τους, ευτυχώς, ξεκαθαρίζει ότι έχουν καλές διαθέσεις, και πλησιάζοντας με, ενθουσιασμένοι αρχίζουν να με καλούν να μπω μέσα για ένα ποτό. Καταλαβαίνω ότι ο ένας από αυτούς είναι Κύπριος και μόλις του λέω ότι και εγώ και η παρέα είμαστε από Κύπρο αρχίζει να φωνάζει ενθουσιασμένος ότι σίγουρα πρέπει να πιούμε ένα ποτό παρέα. Οι υπόλοιποι δικοί μου ακούγοντας τις φωνές συνειδητοποιούν πως έχω μείνει πίσω και υποψιάζονται πως κάπου έμπλεξα, οπότε τρέχουν για να δεχτούν τελικά και αυτοί το καλωσόρισμα των θαμώνων.
Μπαίνουμε μέσα και αμέσως γίνεται εμφανής ο λόγος που μας ήθελαν τόσο πολύ να μπούμε. Το μπαράκι είναι σχεδόν άδειο.Το καλό είναι πως οι λίγοι που είναι μέσα το γλεντάνε. Ο Dj παίζει Μαζωνάκη καιΤερζή. Εμείς παραγγέλνουμε από ένα ποτό, και μπαίνουμε στο κέφι, με τους υπολοίπους λίγους. Ο Dj ξαφνιάζεται ευχάριστα που κάποιος από την παρέα μας του ζητάει Μελά, εντυπωσιάζεται από το ότι οι ροκάδες που είδε να μπαίνουν στο μαγαζί ξέρουν τον "Καρντάση".Οι κερασμένες τεκίλες που έρχονται μας κάνουν να συμφωνήσουμε ανάμεσα σε χάχανα πως τελικά ήταν καλός σταθμός για λίγο αυτό το τυχαίο μπαράκι με το όνομα που έπρεπε να βγει αναμνηστική φωτογραφία και ξεσηκωνόμαστε στο χορό..
Και το όνομα αυτού....


Καταλήγουμε στην γειτονιά που είμαστε την προηγούμενη κοντά στο Κρις. Στρίβουμε σε ένα στενό και βρισκόμαστε έξω από τo Lost Dogs.
Αρκετός κόσμος περιμένει έξω και μαθαίνουμε πως μέσα έχει mini festival punk live.
Καταφέρνουμε να φτάσουμε στην είσοδο και συνειδητοποιούμε πως ο ιδιοκτήτης του μπαρ είναι παλιός φίλος που μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη πριν καιρό.
Μέσα γίνεται το αδιαχώρητο.Ο κόσμος χτυπιέται και η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη.Βρίσκουμε μια γωνιά στο μπαρ, ακουμπάμε κάπως και παραγγέλνουμε ποτά.Η τραγουδίστρια του γκρουπ που παίζει , που από ότι πληροφορούμαστε είναι το προτελευταίο στη σειρά, είναι πολύ καλή και ξεσηκώνει τον κόσμο. Και ΄μας μαζί.
Η συνάντηση με τον φίλο-ιδιοκτήτη και το ενδιαφέρον live μας κάνει να αποφασίσουμε να κάτσουμε μέχρι το τέλος της νύχτας στο Lost dogs.



Το επόμενο βράδυ κατά την διάρκεια της επανάληψης διαδικασίας εξόδου, μια φίλη του "άλλου μισού" ντόπια και αυτή εισχωρεί στην παρέα μας. Δεν δυσκολεύτηκε να εισχωρήσει, μια ωραία κοπέλα πάντα είναι ευπρόσδεκτη άλλωστε.
Με ξεναγό αυτή ξεκινάμε την νύχτα από το Έκκεντρον.



Το Έκκεντρον είναι μπυραρία και έχει κατάλογο με μπύρες από όλο τον κόσμο και τον "σατανικό" τράγο της τσέχικης Κozel να δεσπόζει στην είσοδο αλλά και σ΄ ένα ολόκληρο τοίχο μέσα. Ένας άλλος τοίχος είναι καλυμμένος με μπουκάλια από διάφορες μπύρες.


Το εντυπωσιακό είναι ότι στο κατάλογο ενώ υπάρχει και Εfes, δεν είχαμε την ευκαιρία να την παραγγείλουμε γιατί στον κατάλογο υπήρχαν και αυτά τα αυτοκόλλητα :


Απέναντι από το Έκκεντρον υπάρχει το Ziggy ροκ μπαρ.
Ο επόμενος σταθμός μας. Σε μια γωνιά ένας τύπος με μια κιθάρα στα χέρια και μια φυσαρμόνικα στο στόμα παίζει καταπληκτικά country rock. Ο κόσμος λιγοστός.
Αράζουμε στο μπαρ και παραγγέλνουμε ανταλλάζοντας αστεία με την πολύ φιλική barwoman.
Σε λίγο το live one man show τελειώνει και αναλαμβάνει ο Dj γυρίζοντας το ύφος σε classic funk me James brown, και Tower of power. Την βρίσκουμε ομαδικώς με την φάση αλλά κάποιος από την παρέα δηλώνει πως ψιλοβαρέθηκε, και θα΄θελε να πάμε πάρακάτω, εμφανώς λόγω της μουσικής.
Πριν προλάβουμε να τελειώσουμε το ποτό μας για να φύγουμε, ο Dj χωρίς να το ξέρει, αλλάζει την πρόθεση μας να φύγουμε γυρίζοντας το ύφος από funk σε Manowar, Judas priest, Dio και λοιπά classic metal. Αυτός που ήθελε να φύγει πριν τώρα είναι ο τελευταίος που θέλει να το κάνει.

Aφού χορτάσαμε μεταλλιές, αποφασίσαμε να πάμε παρακάτω.
Συνεχίζουμε κάνοντας μια βόλτα για ένα ποτό από το Lost Dogs, όπου δεχόμαστε και μια πρόσκληση, να επιστρέψουμε σύντομα για live και καταλήγουμε στο Κρις και πάλι, όπου μετά από μερικά ποτά μας βρήκε το κλείσιμο απλωμένους στις καρέκλες να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων.
Όπως την περιπέτεια ενός θηλυκού της παρέας που μου ζήτησε να της προσέχω την πόρτα στην τουαλέτα των αντρών σε ένα από τα μπαρ, γιατί η γυναικεία, που είχε κοινό προθάλαμο με την αντρική και πόρτες από θολό τζάμι ήταν κατελειμμένη από κάποια που φαινόταν ακουμπισμένη με το κεφάλι στο γυαλί να αλλάζει μάλλον σερβιέτα. Μια καλύτερη ματιά και από τους δύο όμως όπως έδειξε πως ήταν κατελειμμένη από ένα κεφάλι και ένα κώλο ακουμπισμένα στην πόρτα και τα δύο γυναικεία!!!
Το πόση εντύπωση μας έκανε το "σύστημα", η σερβιτόρα να φέρνει νερά για τον καθένα όταν πρωτοέρχεται να πάρει παραγγελία.
Το ποσοστό ωραίων γυναικών που κυκλοφορούν στην πόλη. Στις δέκα οι εφτά είναι ωραίες και από αυτές τις εφτά οι τρεις είναι κουκλάρες. Την ομορφιά της πόλης.Την μαγεία της νύχτας της. Το πόσο σύντομα θα επιστρέψουμε..
Οι συζήτηση μας φτάνει στην συνειδητοποίηση ότι είναι η τελευταία μας νύχτα. Αν και λυπημένοι, χαιρόμαστε που περάσαμε καλά. Δεν καταφέραμε να κάνουμε μια μπαρότσαρκα της προκοπής αλλά το ποτό που καταναλώσαμε ήταν αντάξιο μιας. Άλλωστε είμαστε "Οι Πότες της στρογγυλής τραπέζης"™.

Tην επόμενη φορά θα το καταφέρουμε...

Βγαίνουμε έξω και τραγουδώντας παίρνουμε τον δρόμο για την Εγνατία.

Ξεσσαλονίκη στο Βαρδάρη όλα είν' ανοιχτά

μετά τις μία το βράδυ τσάρκα παραραρά...

Εδώ είν' ωραία, mister!!!