Μερικές φορές σκέφτομαι για τους παλιούς φίλους που "χάθηκαν"από τη ζωή μου.
Μιλώ για όλους εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν από μια φάση "σκληρός ροκάς" στην εφηβεία τους-μας, και γύρω στα είκοσι βγήκαν εντελώς από αυτή.
Αυτό δεν είναι κακό από μόνο του, μάλλον λογικό για τους πιό πολλούς.
Το κακό είναι πως μετά από αυτό, ενεργούν σαν να ήταν το χειρότερο πράγμα που έκαναν στη ζωή τους.Αποποιούνται εντελώς εκείνη την περίοδο και θα εύχονταν να μην την είχαν ζήσει καν.
Απορρίπτουν ακόμη και τους ανθρώπους από εκείνες τις ημέρες την ζωής τους.
Κάποιες φορές που έπεσα τυχαία στο δρόμο σε κάποιον από αυτούς, με κοιτούν , περιεργάζονται μάλλον , σαν να είμαι κάτι περίεργο στα μάτια τους, είμαι ακόμα όπως ήμουν τότε,απλά μερικά χρόνια μεγαλύτερος αν και φαίνομαι πολύ νεώτερος από αυτούς .
Και μετά οι τυπικές ερωτήσεις:
- Ακόμα ακούς εκείνες τις "φασαρίες";
- Ακόμα με τις μουσικές ασχολείσαι, δεν έπιασες καμιά "αληθινή" δουλειά;
- Ακόμα έχει τα μαλλιά μακριά; (φανερό δεν είναι;)
- Ακόμα οδηγείς μηχανή;
- Πότε θα μεγαλώσεις επιτέλους;(αυτό με κάνει πάντα να γελάω από μέσα μου)
Άς συνοψίσουμε λοιπόν…, ακόμα ακούω "εκείνες τις φασαρίες", έχω ακόμα μακριά μαλλιά , ακόμα οδηγώ μηχανή, και θεωρώ την μουσική -τη δουλειά μου- αληθινή και σοβαρή και όλα αυτά με κάνουν ...... Μεγάλο;;;;;
ΗELL YEAH!!!
Άν "μεγάλος" σημαίνει κάποιος χωρίς humor , που έγινε ένας σφιγμένος σοβαροφανής τύπος, που έχασε το δρόμο του μέσα στη σοβαροφάνεια και ξέχασε πώς να απολαμβάνει τη ζωή ΤΟΥ, απολαμβάνοντας τα πράγματα που ΑΥΤΟΣ αγαπούσε, και όχι οτι άλλοι του χώνουν στο μυαλό...μην με περιμένεις θείο δεν θα έρθω!
Πιστεύω εάν αγαπήσεις ένα τρόπο ζωής και καταλάβεις εις βάθος το νόημα του, δεν τον ξεπερνάς ποτέ.Είμαι πάνω από 30 και ακόμα γουστάρω αυτά που γούσταρα όταν πρωτοανακάλυψα τον δρόμο μου αυτό.
Αν και έχω παίξει σχεδόν όλα τα είδη μουσικής στη ζωή μου μέχρι τώρα,τις περισσότερες για ευχαρίστηση αλλά και μερικές για "επιβίωση",και ακούω και άλλα είδη μουσικής επίσης, το ροκ τρέχει και θα τρέχει πάντα στις φλεβες μου.
Μιλώ για όλους εκείνους τους ανθρώπους που πέρασαν από μια φάση "σκληρός ροκάς" στην εφηβεία τους-μας, και γύρω στα είκοσι βγήκαν εντελώς από αυτή.
Αυτό δεν είναι κακό από μόνο του, μάλλον λογικό για τους πιό πολλούς.
Το κακό είναι πως μετά από αυτό, ενεργούν σαν να ήταν το χειρότερο πράγμα που έκαναν στη ζωή τους.Αποποιούνται εντελώς εκείνη την περίοδο και θα εύχονταν να μην την είχαν ζήσει καν.
Απορρίπτουν ακόμη και τους ανθρώπους από εκείνες τις ημέρες την ζωής τους.
Κάποιες φορές που έπεσα τυχαία στο δρόμο σε κάποιον από αυτούς, με κοιτούν , περιεργάζονται μάλλον , σαν να είμαι κάτι περίεργο στα μάτια τους, είμαι ακόμα όπως ήμουν τότε,απλά μερικά χρόνια μεγαλύτερος αν και φαίνομαι πολύ νεώτερος από αυτούς .
Και μετά οι τυπικές ερωτήσεις:
- Ακόμα ακούς εκείνες τις "φασαρίες";
- Ακόμα με τις μουσικές ασχολείσαι, δεν έπιασες καμιά "αληθινή" δουλειά;
- Ακόμα έχει τα μαλλιά μακριά; (φανερό δεν είναι;)
- Ακόμα οδηγείς μηχανή;
- Πότε θα μεγαλώσεις επιτέλους;(αυτό με κάνει πάντα να γελάω από μέσα μου)
Άς συνοψίσουμε λοιπόν…, ακόμα ακούω "εκείνες τις φασαρίες", έχω ακόμα μακριά μαλλιά , ακόμα οδηγώ μηχανή, και θεωρώ την μουσική -τη δουλειά μου- αληθινή και σοβαρή και όλα αυτά με κάνουν ...... Μεγάλο;;;;;
ΗELL YEAH!!!
Άν "μεγάλος" σημαίνει κάποιος χωρίς humor , που έγινε ένας σφιγμένος σοβαροφανής τύπος, που έχασε το δρόμο του μέσα στη σοβαροφάνεια και ξέχασε πώς να απολαμβάνει τη ζωή ΤΟΥ, απολαμβάνοντας τα πράγματα που ΑΥΤΟΣ αγαπούσε, και όχι οτι άλλοι του χώνουν στο μυαλό...μην με περιμένεις θείο δεν θα έρθω!
Πιστεύω εάν αγαπήσεις ένα τρόπο ζωής και καταλάβεις εις βάθος το νόημα του, δεν τον ξεπερνάς ποτέ.Είμαι πάνω από 30 και ακόμα γουστάρω αυτά που γούσταρα όταν πρωτοανακάλυψα τον δρόμο μου αυτό.
Αν και έχω παίξει σχεδόν όλα τα είδη μουσικής στη ζωή μου μέχρι τώρα,τις περισσότερες για ευχαρίστηση αλλά και μερικές για "επιβίωση",και ακούω και άλλα είδη μουσικής επίσης, το ροκ τρέχει και θα τρέχει πάντα στις φλεβες μου.
